Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Αγανακτισμένοι.

Θα μετεξελιχθεί άραγε η αγανάκτηση σε κάτι άλλο; Θα διαψευστούν οι κασσάνδρες που μπροστά το βλέπουν σαν κάτι "συμπαθητικό" και "κατανοητό" και από πίσω το θάβουν σαν "απολίτικο";
Θα δείξει... 

























Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Γράμμα ενός Φινλανδού μαθητή προς ένα φίλο του Έλληνα.


 Είναι μεγάλο το παρακάτω κείμενο αν συγκριθεί με το συνηθισμένο μέγεθος κειμένων σε ένα blog  και ίσως φαίνεται αρχικά κουραστικό αλλά, πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο.  
 Περιγράφει με απλό και συνάμα συγκλονιστικό τρόπο, αυτό που σε κάθε περίπτωση κάνει τη διαφορά  μεταξύ αναπτυγμένων και σχεδόν υπανάπτυκτων σαν την Ελλάδα χωρών:  Την Παιδεία !
Συζητώντας μεταξύ μας (αλλά και οι πολιτικοί ενίοτε μεταξύ τους, αναφερόμενοι όμως σε μας! ) γιά τα κοινά και προσπαθώντας να ξετυλίξουμε το κουβάρι της κακοδαιμονίας του κοινωνικού και πολιτικού βίου  στην Ελλάδα και να φτάσουμε επιτέλους στα κύρια αίτια, μία συνήθως παράμετρος αναδυκνύεται στο τέλος σχεδόν κάθε συζήτησης : Ότι αρχή των πάντων, είναι η Παιδεία που στην Ελλάδα είναι είδος εν ανεπαρκεία.. 
Αμέσως μετά βέβαια και αφού αισθανόμαστε ικανοποιημένοι που (ξανα)βρήκαμε τις πταίει, τρέχουμε στην τηλεόραση για να μην χάσουμε το greek idol και την Πάνια. 
Στην Φινλανδία, την έχουν δει κάπως διαφορετικά.....  

.............................................................................................................................................................

Αγαπητέ Σωκράτη, μαθαίνω αρχαία ελληνικά και επειδή χθες διαβάζαμε μια επιστολή του Επίκουρου προς το φίλο του Μένοικο... μου άρεσε η προσφώνηση της επιστολής του και προσπάθησα να τη μιμηθώ.
Λοιπόν, όπως μου γράφεις, άκουσες ότι εμείς εδώ στη Φιλανδία βγήκαμε πρώτοι στον κόσμο στην Παιδεία, ενώ εσείς δεν τα πήγατε και τόσο καλά και θέλεις να μάθεις το γιατί. Θα προσπαθήσω, όσο γίνεται απλά, να σου περιγράψω το εκπαιδευτικό μας σύστημα και πως περνάω μια ολόκληρη μέρα.

Το σύστημά μας

Κατ' αρχάς, θα πρέπει να σου πω ότι εμείς εδώ στη Φινλανδία, από την 1η μέχρι και την 9η τάξη πηγαίνουμε στο ίδιο ενιαίο ολοήμερο σχολείο. Αφού προετοιμαστούμε κατάλληλα στην ηλικία των 6-7 ετών σε μια προκαταρκτική τάξη, μόλις συμπληρώσουμε τα 7 αρχίζει το σχολείο.
Από την 1η μέχρι την 6η τάξη το σχολείο λέγεται «Alaaste» και από την 7η μέχρι την 9η τάξη «Yia-ste».
Μετά, όσοι θέλουν μπορούν να πάνε στο «Lyseo» ή στο επαγγελματικό σχολείο. Όσοι τελειώνουν το Λύκειο μπορούν να συνεχίσουν, με εξετάσεις φυσικά στα 20 πανεπιστήμια που έχουμε, ακολουθώντας ακαδημαϊκές σπουδές.
Αυτοί που θα τελειώσουν το επαγγελματικό σχολείο θα συνεχίσουν στις 29 πολυτεχνικές σχολές μας, οι οποίες είναι περισσότερο προσανατολισμένες στην αγορά εργασίας. Εκεί μπορούν να γίνουν από φυσικοθεραπευτές, νοσοκόμοι μέχρι και μηχανικοί.

Επιλέγουμε μαθήματα
Εγώ προετοιμάζομαι του χρόνου να πάω στο Lyseo - Λύκειο. 
Εκεί η σχολική περίοδος χωρίζεται σε 5 περιόδους και η κάθε μια διαρκεί 6 εβδομάδες και τελειώνει με μια εβδομάδα εξετάσεων, όπου χορηγούνται και πιστοποιητικά επιδόσεων.
Σε κάθε περίοδο οι μαθητές έχουν το δικαίωμα, μέσα από τα προσφερόμενα μαθήματα, να κάνουν τη δική τους επιλογή και να δημιουργήσουν το δικό τους πρόγραμμα μαθημάτων. Υπάρχουν κάποια μαθήματα που είναι υποχρεωτικά, όμως η χρονική κατανομή είναι δουλειά του μαθητή.
Για να το καταλάβεις, αυτό που θα πρέπει να σου πω είναι ότι παρότι είσαι π.χ. στη δεύτερη τάξη, μπορείς, αν θέλεις, να παρακολουθήσεις κάποια μαθήματα της πρώτης ή και της τρίτης τάξης. Η επιλογή είναι δική σου υπόθεση και εξαρτάται από τη διάθεση, την όρεξη και τις προθέσεις σου. Αν σε κάποιο μάθημα δεν περάσεις τις εξετάσεις μπορείς να το επαναλάβεις κάποια στιγμή της χρονιάς που θα νιώθεις έτοιμος. Για τις γλώσσες και τα μαθηματικά υπάρχουν τα λεγόμενα «βραχύχρονα» και τα «μακρόχρονα» εντατικά τμήματα.

Είμαστε όλοι ίσοι
Δεν έχουμε καθόλου ιδιωτικά σχολεία, ούτε ειδικά ή ελίτ σχολεία υπεροχής. Στο ίδιο σχολείο μ' εμένα πηγαίνει και η κόρη του πρωθυπουργού μας, του προέδρου της ΝΟΚΙΑ, του θυρωρού μας, και πολλά άλλα παιδιά με αναπηρίες, καθώς και τα παιδιά μεταναστών.
Εμείς, όπως λέει και ο πρωθυπουργός μας, «είμαστε μια μικρή χώρα και δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε ούτε ένα παιδί, διότι κοινωνικοί αποκλεισμοί, διακρίσεις και γκετοποιήσεις δεν έχουν θέση στη μάθηση. Θεωρούμε ότι ενσωμάτωση, κοινωνικοποίηση και μάθηση πάνε μαζί».
Σε όλα τα σχολεία μας τα πρότυπα είναι οι καλύτεροι, αλλά όπως είναι δομημένο το σύστημά μας, μη νομίσεις ότι όσοι δεν είναι πρώτοι υποφέρουν και νιώθουν μειονεκτικά. Το αντίθετο μάλιστα, οι καλύτεροι παρακινούν τους υπόλοιπους προς τα πάνω και ο καθένας, με τη βοήθεια φυσικά των δασκάλων μας, προσπαθεί να ξεπεράσει τον εαυτό του, αντί να απογοητευτεί και να πέσει στην αδράνεια.
Μετά το βασικό μάθημα, οι πιο αδύναμοι έχουν ενισχυτική διδασκαλία και ψυχολογική στήριξη, γι' αυτό και οι πρώτοι μαθητές κάθε τόσο εναλλάσσονται.
Με αυτόν τον τρόπο δίνουμε ίσες ευκαιρίες σε όλους και παράλληλα διατηρούμε την κοινωνική συνοχή μας, σαν μαθητές αλλά και σαν κοινωνία, νομίζω.
Η παιδεία είναι εντελώς δωρεάν μέχρι και την αποφοίτηση από το Πανεπιστήμιο ή το Πολυτεχνείο. Πρόσφατα ήρθαν στο σχολείο μας δάσκαλοι από άλλες χώρες για να μελετήσουν το σύστημά μας και μας είπαν πως έμειναν έκπληκτοι, γιατί δεν είδαν κανένα γκράφιτι στο σχολείο μας. 
Λένε μάλιστα πως στα σχολεία μας στη Φινλανδία η σχολική βία είναι ανύπαρκτη, σε βαθμό. ανησυχητικό.
Δεν γνωρίζω αν αυτό είναι τόσο κακό, ίσως όμως αυτό να εξηγεί γιατί είμαστε σε διακοπές στη Ρόδο, «ξεσαλώνουμε» λίγο, όπως είδα το καλοκαίρι, και «τα τσούζουμε» ακόμη περισσότερο.
Το ότι είμαστε στο ίδιο σχολείο παιδιά από τόσο διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, νομίζω πως μας βοηθάει στο να μαθαίνουμε να σεβόμαστε και να εκτιμάμε ο ένας τον άλλον ανεξάρτητα από το πόσα λεφτά έχει ο μπαμπάς, ανεξάρτητα από τις πνευματικές και σωματικές αναπηρίες ή από το τι χρώμα έχει η επιδερμίδα μας.

Αγαπάμε ό,τι κάνουμε
Αυτό μας βοηθάει πολύ και στην επιλογή του επαγγέλματος.Σύμφωνα με μια έρευνα που δημοσιεύτηκε πρόσφατα, «οι περισσότεροι δεκάχρονοι συμμαθητές μου πιστεύουν ότι το καλύτερο επάγγελμα, είναι αυτό που τους αρέσει, που το κάνουν με το κέφι και όρεξη, όπου μπορούν να γνωρίσουν ενδιαφέροντες ανθρώπους και να έχουν τη δυνατότητα να πάνε διακοπές όπου τους αρέσει. Το πόσα λεφτά θα βγάζουν είναι σημαντικό αλλά όχι το σημαντικότερο κίνητρο».
Αυτό μπορεί να εξηγεί και το ότι, αν ακούσεις, η Φινλανδία είναι η χώρα με το χαμηλότερο δείκτη διαφθοράς στον κόσμο. Οι δάσκαλοί μας παίρνουν πολύ λιγότερα λεφτά από τους Γερμανούς και τους Γάλλους, δεν έχουν το καλύτερο αυτοκίνητο, αλλά όμως αυτό δεν τους εμποδίζει να αγαπούν αυτό που κάνουν. Νομίζω πως η κακή παιδεία και διαφθορά πάνε χέρι- χέρι.
Εδώ θα πρέπει να σου πω ότι το αγαπημένο σύνθημα του διευθυντή μας Βαατάινεν είναι: «Προτιμάω έναν ευτυχισμένο οδοκαθαριστή από έναν νευρωτικό ακαδημαϊκό»
Τον αγαπάμε πολύ γιατί δεν κάνει καμία διάκριση και είναι προστατευτικός και φιλικός σε όλους. 
Συνεχώς μας μιλάει για τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη σας που έλεγαν πως: «η μάθηση καλλιεργείται καλύτερα εκεί όπου βρίσκει σταθερό συναισθηματικό έδαφος, διότι δεν είναι κάτι, που εισάγεται στον ανθρώπινο νου μόνο με την εξωτερική διαδικασία της διδασκαλίας (επανάληψη και μίμηση). Αλλά είναι μία εσωτερική διεργασία ίδιας και εμπειρικής ανακάλυψης, που χωρίς την αμοιβαία βούληση δε μεταδίδεται».

"Μια ημέρα μου
Τώρα θα σου περιγράψω πως περνάω την ημέρα μου. Στις 8 αρχίζει το σχολείο μέσα στην τάξη και χωρίς συγκεντρώσεις στο προαύλιο, όπου μέσω ηχείων ακούμε μια εισαγωγική ομιλία αν πρόκειται για κάποια επέτειο, αλλά συνήθως ακούμε μόνο λίγη μουσική για περισυλλογή και ψυχολογική προετοιμασία για το μάθημα. Κάθε μαθητής κάθεται σε ένα θρανίο - τραπεζάκι, που δεν είναι πάντα το ίδιο, επειδή σε εμάς δεν αλλάζουν αίθουσα οι δάσκαλοι αλλά οι μαθητές.

Κάθε δάσκαλος έχει τη δική του αίθουσα και νομίζω πως είναι σωστό, διότι εκεί μέσα έχει τα προσωπικά του αντικείμενα, βιβλία και ό,τι άλλο χρειάζεται για το μάθημά του. Κάθε τάξη έχει επιδιασκόπιο, ραδιόφωνο, τηλεόραση, βίντεο και έναν Η/Υ συνδεδεμένο με το Διαδίκτυο.

Ο δάσκαλος υποδέχεται τα παιδιά στην τάξη του σαν οικοδεσπότης. Όποιος θέλει μπορεί να ζητήσει ακουστικά και μάλιστα ο καθηγητής μου των λατινικών έχει στην τάξη του και έναν οικιακό κινηματογράφο.
Για τις γλώσσες έχουμε ένα εργαστήριο γλωσσών, για τη βιολογία ένα ειδικό εργαστήριο κ.λπ.
Στον δάσκαλο μιλάμε πάντοτε στον ενικό και αν έχουμε κάποιο πρόβλημα φωνάζουμε «hei ope» που σημαίνει «ε δάσκαλε» και έρχεται ο δάσκαλος να μας βοηθήσει.
Αν κάποιος δεν ξέρει κάτι ή δεν έχει λύσει κάποιο πρόβλημα, δε σημαίνει απολύτως τίποτα. Η φιλοσοφία μας είναι πως κάθε μαθητής είναι υπεύθυνος για τη μάθηση του. Ο δάσκαλος είναι υποχρεωμένος να του κάνει ενισχυτικά μαθήματα τις απογευματινές ώρες. Αν κάποιος μαθητής ήταν άρρωστος ή πήγε μερικές ημέρες με τους γονείς του διακοπές, ο δάσκαλος υποχρεούται να του αναπληρώσει τις ώρες με ενισχυτική διδασκαλία.
Παρότι θεωρούμε ότι ο μαθητής μαθαίνει μόνο γιατί το επιθυμεί ο ίδιος, υπάρχουν κάπου - κάπου μικρά τεστ αλλά περισσότερο για κίνητρο υποκίνησης. Κάθε μάθημα κρατάει 45 λεπτά και ακολουθεί ένα διάλειμμα ενός τετάρτου.
Στις 11.45 και για μισή ώρα υπάρχει φαγητό, στο εστιατόριο φυσικά και όχι μέσα στις τάξεις. Δευτέρα και Παρασκευή το σχολείο τελειώνει στις 14.00, εκτός κι αν κάποιος θέλει να κάνει κάτι δημιουργικό μέσα στο σχολείο, όπως π.χ. σπορ ή κάτι άλλο. Τις άλλες ημέρες το σχολείο τελειώνει στις 16.00.

Στο Λύκειο, όπως σου έγραψα, μετά από 5 εβδομάδες σχολείο, υπάρχει μια εβδομάδα εξετάσεων σε έξι μαθήματα. Αν κάποιος δεν επέλεξε κάποιο μάθημα, την ημέρα εκείνη είναι ελεύθερος. Για τα τεστ δεν υπάρχει συγκεκριμένος χρόνος. Όποιος τελειώσει πάει στο σπίτι του. Οι καθηγητές, συνήθως δεν επιτηρούν καθόλου αλλά κανείς μας δεν διανοείται να μιλήσει ή να αντιγράψει γιατί θεωρείται μεγάλη ντροπή. Αν κάποιος δεν είναι ευχαριστημένος με τη βαθμολογία μπορεί να ζητήσει να μη ληφθεί υπόψη και να την επαναλάβει μετά από μερικές εβδομάδες. Μετά την εβδομάδα των τεστ παίρνουμε τα πιστοποιητικά επιδόσεων.
Το τι κάναμε σε όλη τη διάρκεια των 5 εβδομάδων δεν είναι και τόσο σημαντικό. Μετά το σχολείο πηγαίνω στο σπίτι, συνήθως χωρίς την τσάντα μου, αφού εκεί θα κάνω εντελώς διαφορετικά πράγματα από αυτά που έκανα στο σχολείο. Θα ασχοληθώ με άλλα πράγματα που μου αρέσουν επίσης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα διαβάσω κάτι άλλο. Διαβάζουμε πάρα πολύ εξωσχολικά βιβλία, γι' αυτό και στην ανάγνωση βγήκαμε πρώτοι με απόσταση από το δεύτερο, ενώ εσείς όπως άκουσα πιάσατε «πάτο».

Υστερόγραφο
Όπως θα κατάλαβες, η επιτυχία μας είναι ένας συνδυασμός πολλών παραγόντων. Όπως μας λέει και ο δάσκαλος μας, ο Καουρισμάκι, «η εκπαίδευση δε γίνεται ποτέ μέσα σε ένα πολιτικό και- πολιτισμικό κενό. Είναι συστατικό κομμάτι του συνόλου της κοινωνίας, όπου δάσκαλοι, γονείς, μαθητές και πολιτεία συμβάλουν κατά τον ίδιο βαθμό». Η δασκάλα μας μάλιστα, η Κεκόνεν, μας λέει ότι «συμμετοχή στην παιδεία μας έχουν η οικογένεια και η γειτονιά, το κοινωνικό περιβάλλον, δηλαδή η κοινωνία με τις αξίες και τα πρότυπα της, ο δεδομένος χώρος και χρόνος, οι ανθρώπινες σχέσεις, οι νόμοι και τα ΜΜΕ με τις απόψεις και εικόνες που μεταδίδουν».
Γι' αυτό πιστεύω ότι είναι κάτι που δεν αντιγράφεται από κάποιους ειδικούς. Μάλλον θα πρέπει να ανοίξετε έναν πανεθνικό διάλογο, όπου θα συμμετέχουν όλοι και φυσικά κι εσείς τα παιδιά και όχι μόνο κάποιοι «ειδικοί». Το σημειώνω, γιατί άκουσα ότι θα έρθουν στο σχολείο μας κάποιοι «ειδικοί» από την Ελλάδα για να μελετήσουν το σύστημα μας. Φοβάμαι ότι θα δουν ό,τι τους βολεύει.
Χωρίς την κινητοποίηση και τη βούληση ολόκληρης της κοινωνίας σας, δεν νομίζω πως θα πετύχετε κάτι. Νομίζω πως το σύστημα μας είναι πολύ απλό, τόσο απλό, που μόνο άνθρωποι δημιουργικοί ή παιδιά μπορούν ποτέ να το φανταστούν και να το εφαρμόσουν και όχι γραφειοκράτες που θα στείλετε να το μελετήσουν. 
Πρόσφατα, μαζί με τους γονείς μου παρακολουθήσαμε μια μαγνητοφωνημένη Ομιλία στη βιβλιοθήκη του σχολείου μας από ένα καθηγητή από το ΜΙΤ της Μασαχουσέτης, τον Symour Papert, ο οποίος μας είπε:
«Όλα τα συστήματα είναι κουτά. Εμείς νομίζουμε ότι τα συστήματα είναι έξυπνα. Πολύ σπάνια όμως τα συστήματα μπορούν να δουν αυτό που συμβαίνει κάτω από τη μύτη τους. Ένα σύστημα, από τη στιγμή που μπαίνει στη λογική της συντήρησης, από τη στιγμή που εναντιώνεται στο άνοιγμα του μυαλού και στην ιδέα της αλλαγής, αρέσκεται να πιστεύει στην ίδια του την προπαγάνδα, στις ιστορίες που ουσιαστικά μόνο του δημιουργεί... Μια κραταιά γραφειοκρατία μπορεί να έχει όλες τις πληροφορίες αλλά λόγω έλλειψης ευελιξίας και καθαρής σκέψης να μην μπορεί να αντιδράσει και να καθορίσει τα γεγονότα».
Νομίζω πως θα συμφωνήσεις, γι' αυτό και στο σχολείο μας οι γονείς μας συμμετέχουν ενεργά στην αξιολόγηση πρόσληψης του διευθυντή αλλά και των καθηγητών. Αν δε συμμετέχουν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι για να συναποφασίσουν για το ποιοι θα αναλάβουν το έργο εκπαίδευσης των παιδιών τους, ποιος θα το κάνει καλύτερα και χωρίς σκοπιμότητες;

Είμαι πολύ περίεργος να μάθω πως είναι το δικό σας σύστημα και πως περνάτε την ημέρα σας.

Με ρώτησες πόσο έχει σ' εμάς το τελευταίο μοντέλο της NOKIA, και το Touareg της VW, ειλικρινά δεν ξέρω γιατί δεν έχω κινητό και ο μπαμπάς μου έχει ένα παλιό τζιπ, διότι εμείς στη Φινλανδία έχουμε χιλιάδες χιλιόμετρα χωματόδρομων. Πάντως, το καλοκαίρι που ήμουν στη Ρόδο, είδα πολλά πανάκριβα τζιπ και σκέφτηκα πως μάλλον θα τα χρειάζονται για να πηγαίνουν για σαφάρι στη Σαχάρα, διότι το νησί δεν έχει και τόσους πολλούς δρόμους.

Λοιπόν φίλε μου, «Kiitos» (ευχαριστώ) για το σήμα του «Ολυμπιακού» που μου έστειλες, της αγαπημένης σου ομάδας όπως μου λες, δυστυχώς δεν την γνωρίζω. Ελπίζω με αυτό να μη σε στενοχώρησα, αλλά οφείλω να σου πω, πως με το ποδόσφαιρο δεν τα πάω και τόσο καλά.
Στον ελεύθερο χρόνο μου προτιμάω να πάω στη βιβλιοθήκη της γειτονιάς μου, να σερφάρω λίγο στο Ιντερνέτ, να πάω για σκι ή πατινάζ στον πάγο με τους φίλους μου και τις λίγες ώρες την εβδομάδα που βλέπω τηλεόραση, προτιμάω να δω κανένα ντοκιμαντέρ για την ιστορία σας και άλλες μακρινές χώρες, που δεν έχω πάει. Όπως άκουσα, σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο, είμαστε η χώρα με τη χαμηλότερη τηλεθέαση στην Ευρώπη. Ξέχασα, δε, να σου πω ότι εκτός της σχολικής, σε κάθε γειτονιά μας υπάρχει μια δημόσια βιβλιοθήκη και δεν υπάρχει μαθητής που να μην έχει μια δανειστική ταυτότητα βιβλίων ή σύνδεση με το ιντερνέτ.
Φίλε μου, σου εύχομαι καλή επιτυχία και κουράγιο. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να μπορούσε να επιλέξει το τόπο γέννησης του.


Φιλικά, Markus Bootsarb"

Κυριακή 15 Μαΐου 2011

Ο φωτογράφος και άνθρωπος Γιάννης Καφκάς

Ο νέος άνθρωπος που παλεύει γιά τη ζωή του μετά από τα άγρια χτυπήματα στο κεφάλι από αστυνομικούς κατά την  διαδήλωση την ημέρα της πρόσφατης γενικής απεργίας, ο Γιάννης Καφκάς, είναι ένας  φωτογράφος που "συνάντησα" πριν μερικούς μήνες στο φωτογραφικό φόρουμ DPGR.
Το DPGR είναι ο μεγαλύτερος φωτογραφικός  ελληνικός ιστότοπος όπου συναντιούνται  μερικές χιλιάδες,ερασιτέχνες κυρίως, φωτογράφοι εκθέτοντας τις φωτογραφίες τους  ανταλλάσσοντας απόψεις και εμπειρίες, αντλώντας ταυτόχρονα γνώση για τη Φωτογραφία.
Μέσα σε κάποιο θέμα λοιπόν που αφορούσε τη φωτογραφία δρόμου, ένα μέλος ψάχνει τρόπο γιά να κάνει μία φωτογράφιση που θεωρεί επικίνδυνη.  Ο Γιάννης Καφκάς λέει την δική του άποψη.


Μέλος Α :
ψαχνω παρεα, εμπειρο οδηγο μηχανης να βγουμε να φωτογραφισουμε λιγο βραδυ αθηνα και υποκοσμο. Ο ενας θα οδηγει ο αλλος θα τραβαει..και εναλλαξ....αλλα και με τα ποδια σε καποιες περιπτωσεις.


Μέλος Β :
Για ποιές περιοχές σκέφτεσαι; Είναι επικίνδυνο γιατί θα δίνεις εύκολα στόχο. Συνδυασμός μηχανής + φωτογραφικού εξοπλισμού φαντάζει πολύ ύποπτο.


Μέλος Α :
δε ξερω παιδες .. μηχανη, φωτογραφικη...κρανος... κρυμμενη πινακιδα και καποιο λοστο μεσα απ το μπουφαν για τα δυσκολα, καπως ετσι το σκεφτομαι.
Δημαρχειο, μεταξουργειο, γυρω απο ομονοια, πατησια/αχαρνων κλπ... πορνες, νταβατζηδες, πρεζονια, κλεφτρονια ..οτι βρουμε.
Θα χρειαστει θρασσος ομως, και φανταζομαι θα χρειαστει να σταματαμε μπροστα απ το θεμα και να του τραβαμε φλασια στη μουρη και μετα γκαζι και φυγαμε.



Γιάννης Καφκάς :
Λυπάμαι αν θα ακουστώ αυστηρός, αλλά η αντιμετώπιση εξαθλιωμένων ανθρώπων ως "άγριων θηρίων"  σε κάποιου είδους "αστικού σαφάρι" μου ακούγεται τουλάχιστον αηδιαστική. Αν για κάποιο λόγο θες να "μιλήσεις"  φωτογραφικά για αυτούς τους ανθρώπους (παρ' ότι και αυτό χωράει συζήτηση) προσπάθησε να τους προσεγγίσεις να αλληλεπιδράσεις και ίσως να κατανοήσεις τον κόσμο τους και την κατάσταση τους. Αν θες πραγματικά να φωτογραφίσεις "υπόκοσμο" δεν θα χρειαστείς ούτε μηχανή μεγάλου κυβισμού ούτε καλυμμένες πινακίδες. Θα πρέπει απλά να πας σε γραφεία "μεγαλοεπιχειρηματιών"-μαφιόζων ή ακόμα και κάποιων πολιτικών ή στα κυριλέ κλαμπ που συχνάζουν....αλλά φαντάζομαι αυτοί δεν είναι και τόσο εύκολο θήραμα.
 Αν απλά έχεις ανάγκη να αναβάσεις την αδρεναλίνη σου κάνε πτώση με αλεξίπτωτο.










Φωτογραφίες: Γιάννης Καφκάς
Προσωπικό blog:  http://www.diffusedlight.blogspot.com/

Τρίτη 10 Μαΐου 2011

Ο "επικίνδυνος" Ρασούλης και τα κροκοδείλια δάκρυα.

Αντιγράφω από το blog του Κώστα Καβαθά, το παρακάτω άρθρο γραμμένο από τον Σωκράτη Παπαχατζή, έναν έως τώρα άγνωστο σε μένα άνθρωπο που με χαρά γνωρίζω μέσα από τα γραπτά του.


ΑΠΟΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΗ - ΕΠΑΝΑΧΟΥΝΤΟΠΟΙΗΣΗ

kavvathas | 10/05/2011 at 12:24 | Κατηγορίες: Killing Joke | URL: http://wp.me/pLCvN-1WR


Batman as he was depicted in Batman: The Anima...
Τα προβεβλημένα από την τηλεόραση στεφάνια «επωνύμων» στην κηδεία του Ρασούλη, είχαν κάτι σουρεαλιστικά σαρκαστικό, σαδιστικό θα έλεγα. Κάτι που θύμιζε τη φράση του Jocker από το πρώτο Batman: [«I’m glad you’re dead!»]. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς τις ταλαιπωρίες στις οποίες είχαν υποβάλλει τον άνθρωπο τα μέλη μιας συγκεκριμένης κάστας, καλλιτεχνών και παρατρεχαμένων, για να καταλάβει τι εννοώ.
Θα’ λεγε  κανείς ότι η στιγμή που διάλεξε να εγκαταλείψει τα εγκόσμια δεν ήταν τυχαία. Όπως άλλωστε σημείωνε  στην αυτοβιογραφία του, 4 χρόνια πριν: «ο βασικός κύκλος  του  νεοελληνικού  πολιτισμού κλείνει, μαζί με τον βασικό κύκλο του νεοελληνικού έθνους». Και ο Ρασούλης  ήταν φιγούρα μοιραία για τον πολιτισμό ενός έθνους [με συγχωρείτε κύριοι Hobsbawm, …Βερέμη, Τατσόπουλε] που, μαζί του, ως φαίνεται, κλείνει πραγματικά τον κύκλο του.
Για κάποιους από μας, στα τέλη των ‘70s δεν υπήρχε περίπτωση να προκύψει κάτι σοβαρό από το ελληνικό τραγούδι. Ήμασταν παιδιά, τρελλαμένα με όσα συνέβαιναν σε Αμερική και Ευρώπη, απομακρυνόμασταν με ταχύτητες «νέας τεχνολογίας» από μια χώρα που εξακολουθούσε να βογγά στις αρένες της μεταπολίτευσης...  Τίποτα δεν υπήρχε πέρα από έναν Σαββόπουλο που, στους Αχαρνής, αντικατόπτριζε τη δική μας δυσφορία για το πολιτισμικό σκηνικό «αυτού του τόπου». Ο Ρασούλης συμμετείχε  σ’ εκείνο τον δίσκο. Και ήταν η παρουσία του Σαββόπουλου ως παραγωγού της Εκδίκησης της Γυφτιάς [θυμάμαι το θερμό σημείωμά του στο εξώφυλλο]  που μας έβαζε σε υποψίες ότι κάτι έτρεχε. Ακούγοντάς το, ένιωσα πόσο κακόπιστος ήταν ένας, τότε, φίλος, «ορίζοντας» την παρέα των Ρασούλη – Ξυδάκη – Παπάζογλου σαν ...Κνίτες που  έκαναν την υπέρβαση.
Αυτό που αποκαλυπτόταν στα δικά μου αυτιά ήταν ένας άλλος κόσμος: Λόγος ζωντανός και παιγνιώδης στη  στοχαστικότητά του, μελωδικός πλούτος που δεν έμελλε να ξανακούσω σε μουσική του Ξυδάκη, ένας μεγάλος τραγουδιστής στο πρόσωπο του Νίκου Παπάζογλου, παλμός και ηχητική άποψη ενήμερη μιας κάποιας ροκ παράδοσης. Το χυμώδες ιδίωμα πήρε τη θέση του για χρόνια στην καρδιά της «φοιτητικής διασκέδασης». Το ότι «εμείς» δεν  πολυσυμμετείχαμε σ’ αυτήν είναι άσχετο. Επρόκειτο για ανέλπιστη διέξοδο από τα αγωνιστικά τροπάρια των υπεραναπληρωμένων ραγιάδων...
...Οι οποίοι παρεμπιπτόντως, έφταναν με γοργό βηματισμό στην εξουσία. 
Η επέλαση  της Αλλαγής έγινε υπό το σύνθημα «Απ’ το λαό, για το λαό, με το λαό».  Όμως αυτό ήταν για …λαϊκή κατανάλωση. Το αληθινό  σύνθημα ήταν άλλο και ψυθιριζόταν από στόμα σε στόμα: «Αποενοχοποίηση  τώρα».
Δεν επρόκειτο για την αποενοχοποίηση της αριστεράς, κι ας πέρασαν στο προσκήνιο οι «αφηγήσεις» της [ανδρωμένοι στα  πανεπιστήμια  της περιόδου είναι οι σημερινοί ακαδημαϊκοί ταγοί της ...αποδομητικής παγκοσμιοποίησης]. Άλλωστε η εκδικητική  μανία της αριστεράς εναντίον ενός κόμματος που εγκλώβισε κόσμο σφετεριζόμενο δικά της συνθήματα, θα εκφραζόταν αργότερα με το «βρώμικο ‘89». 
Επρόκειτο  για την αποενοχοποίηση του πιο χυδαίου ατομικισμού. Η υλοποίησή του concept ακολουθεί ποικίλες διαδρομές, από την θεσμοθετημένη διασπάθιση ευρωπαϊκών πακέτων και δημοσίου χρήματος*, μέχρι τα σεμινάρια λαϊκής επιμόρφωσης των Τερζόπουλου - Κωστόπουλου [τα «in και out», τα «πιο hot παρά ποτέ», τα «30 πράγματα που πρέπει να έχεις κάνει πριν κλείσεις τα 30»],  φτάνοντας στην κουλτούρα της ιδιωτικής ραδιοφωνίας και το «να ‘στε καλά ότι κι αν κάνετε».
Όλο αυτό το συνοθύλευμα δεν μπορούσε παρά να έχει μια ...αποενοχοποιημένα λούμπεν μουσική για soundtrack, δίκην βγαλσίματος της γλώσσας  στη  σοβαροφάνεια της προηγούμενης περιόδου. Υπό συνθήκες  όπως αυτές, το σκυλάδικο γίνεται εθνική ιδεολογία, κλέβοντας κάτι από τη ρητορεία με την οποία ο κύκλος Ρασούλη είχε συνοδεύσει την αποενοχοποίηση του Καζαντζίδη. Η κρίσιμη μάχη που χάθηκε τελικά στα ‘80s ήταν μεταξύ μιας Ρασούλειας, λαϊκής ιδέας για την «ελληνική διασκέδαση» και μιας διελκυστίνδας που μέσα από Μαργαρίτηδες και Χριστοδουλόπουλους θα οδηγούσε στο «όλα  τα μωρά στην πίστα» και την μετακένωση του πνεύματος του Τόλη Βοσκόπουλου στο πρόσωπο του Λευτέρη Πανταζή. Με τον θρίαμβο του τελευταίου, η επαναχουντοποίηση  του  «λαϊκού τραγουδιού» ήταν συντελεσμένη.
Ταυτόχρονα  ο Ρασούλης γίνεται όλο και πιο αντιπαθής στο κύκλωμα  που καθόριζε τις εξελίξεις, συμφέρον έχοντας την μετατροπή του ελληνικού τραγουδιού σε one man show, παράσταση που περιστρέφεται γύρω από τον τραγουδιστή – λαϊκό ήρωα, με τους δημιουργούς υποβαθμισμένους σε δορυφόρους – υπηρέτες του. 
Ο Ρασούλης  δεν ήταν άνθρωπος που θα καθόταν σιωπηλός μπροστά σε ένα τέτοιο σενάριο.  Είπε πολλά,  και το πλήρωσε, με ...μη εθελούσια έξοδο.  Όχι  από τη σκηνή βεβαίως. Τα περί «μοναξιάς» που λέχθηκαν  και γράφτηκαν ανήκουν στο χώρο του fiction. Οι μοναχικές στιγμές ήταν επιλογή του και, δεν επρόκειτο  για τη μοναξιά του απόκληρου, αλλά του διαλογιστή. Δεν  έπαψε να έχει ένα μεγάλο κύκλο φίλων, κι ένα κοινό έτοιμο να τον ακούσει. Αν  έχασε κάτι, ήταν τα φώτα μιας δημοσιότητας ευρύτερης, όπως εκείνη που είχε στο ξεκίνημα, και δικαιωματικά του ανήκε. Γνωρίζοντας ποιοι ρυθμίζουν τα φώτα της, συνειδητοποιούμε ότι ο λόγος που του άξιζε αυτή η δημοσιότητα ήταν ο ίδιος για τον οποίο "έπρεπε" να την χάσει: ο Ρασούλης είχε τη στόφα του δασκάλου. Ήξερε να εμπνέει εμπιστοσύνη  στον κόσμο και να μιλά εκ μέρους του. Αυτό που οι αντίπαλοί  του ήθελαν, και το έχουν καταφέρει, είναι ο κατακερμαστισμός του κοινωνικού ιστού και η διάλυσή του. Και η εξασθένιση της  παρουσίας ανθρώπων όπως ο Ρασούλης είναι μέρος του σχεδίου.
Γιατί χωρίς ηγετική προσωπικότητα, κοινωνία ανθρώπων δεν νοείται. Και η απουσία  δημόσιας φωνής σήμερα είναι ο λόγος που δεν μπορεί να υπάρξει έννοια κονότητας, σε ένα κόσμο όπου οι πάντες μιλούν και κανείς δεν ακούει.

Σωκράτης Παπαχατζής

Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

Ο Κώστας Φέρρης γιά τον Θανάση Βέγγο



Στην Αγ. Μαρίνα στο Θησείο εκεί όπου τελέστηκε η νεκρώσιμη ακολουθία γιά τον Θανάση Βέγγο, ο Κώστας Φέρρης ο σκηνοθέτης του Ρεμπέτικου και άλλων σημαντικών ταινιών και παραγωγών, μου λέει λίγα λόγια γιά τον Θανάση που αγάπησε σαν φίλο, σαν ηθοποιό και πάνω απ' όλα σαν άνθρωπο


Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

Τελευταίος ασπασμός στο Θανάση...



















Καλέ μου άνθρωπε, καλό ταξίδι...


    Ήμουν πιτσιρίκος στα τέλη της δεκαετίας του '60, τότε που παίζαμε με ξύλινα πατίνια κατασκευής του μπαμπά, με ρόδες ρουλεμάν από το συνεργείο του μαστρο Αρίστου και σηκώναμε τη γειτονιά στο πόδι.
    Τότε που μπαίναμε στο Σινέ Ψυχικό τζάμπα γιατί ήταν του θείου Τάκη, μόνο όμως στα "κατάλληλα". Τα "ακατάλληλα", τα βλέπαμε σκαρφαλωμένοι πάνω στα πεύκα του δρόμου ή από την ταράτσα της φίλης Νίκης αν δεν μας έπαιρνε χαμπάρι ο πατέρας της...

   Τότε λοιπόν, μάθαμε ότι στη γειτονιά μας γυριζόταν ταινία με τον Βέγγο !
Συναγερμός !!! Να μάθουμε που.
Στη Shell επί της Κηφισίας στον Φάρο, μαζευτήκαμε τα γειτονόπουλα και περιμέναμε να δούμε.
Θυμάμαι ότι δεν υπήρχαν φώτα στημένα παρά μόνο μεγάλοι ανακλαστήρες που λειτουργούσαν σαν προβολείς ανακλώντας το φως του ήλιου και φώτιζαν τη σκηνή.
Μία κάμερα στημένη σε τρίποδο, ένας που έδινε εντολές και μερικοί που έτρεχαν από δω κι' από κει.
Ξεκινάει λοιπόν το γύρισμα, ο Βέγγος είχε ένα κουβά με σαπουνάδα και με το σφουγγάρι έπλενε ένα αυτοκίνητο οπότε κάποια στιγμή  κάποιος, πήρε τον γεμάτο κουβά και του τον φόρεσε κολλάρο !
Θυμάμαι πως τον λυπήθηκα και δεν γέλασα. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα ζωντανά μπροστά μου ένα αγαπημένο πρόσωπο που το ήξερα από το σινεμά και μου φάνηκε τότε ότι τον ξευτέλισαν σ΄αυτή τη σκηνή. Δεν ξέρω πιό έργο ήταν αυτό που γυριζόταν και δεν θυμάμαι να έχω δει ποτέ αυτή τη σκηνή,  αλλά ήταν η πρώτη φορά που παρακολούθησα κάτι παρόμοιο και φυσικά η πρώτη φορά που είδα ζωντανό μπροστά μου έναν αγαπημένο ηθοποιό. Νωρίτερα είχα δει και τον Κακαβά με το κουπέ VW του στο ραφείο του θείου Βαγγέλη αλλά μου είχε κάνει περισσότερη εντύπωση το αυτοκίνητο του παρά ο ίδιος παρόλο που ήταν εντυπωσιακός και πάντα καλοντυμένος.  .

Τη δεύτερη φορά που είδα τον Θανάση, ήταν στα τέλη του '70, μάλλον το 1979.
Πήγαινα στη δουλειά  με το μηχανάκι μου, ένα τετράχρονο Honda SS 50cc (αυτό έγραφε η άδεια. Το είχα κάνει 72άρι και έτσι μπορούσα να πάω στα ίσα με το δίχρονο 50άρι Yamaha του Γιώργου και το επίσης δίχρονο 50άρι Suzuki του Παύλου!), στην οδό Ασημάκη Φωτήλα ένα στενό δρομάκι, παράλληλο της Αλεξάνδρας στο Πεδίον του Άρεως.
Λίγες δεκάδες μέτρα πριν φτάσω, ήταν σταματημένο καταμεσής του δρόμου ένα μικρό φορτηγάκι μάλλον Ford Transit, με τις πίσω πόρτες διάπλατα ανοιχτές. Μέσα στην καρότσα, διέκρινα προβολείς, διπλωμένα τρίποδα και πολλά καλώδια. Δεν χώραγα να περάσω, σταματάω και εκείνη τη στιγμή ξεπροβάλλει τρέχοντας από μία πόρτα στα δεξιά μου ένας τύπος με ελβιέλες και τιράντες, στέκεται μπροστά μου και μου λέει: "Με συγχωρείς καλέ μου άνθρωπε. Δεν θα καθυστερήσω καθόλου. Σε ένα λεπτό φεύγεις". Ήταν ο Θανάσης Βέγγος !
Ξεφόρτωσε το φορτηγό εν ριπή οφθαλμού  και πρίν καλά καλά καταλάβω τι μου συμβαίνει, ξαναστέκεται μπροστά μου και μου λέει: "Σ' ευχαριστώ καλέ μου άνθρωπε" !

Θανάση μου, άνθρωπε μου, καλέ μου, σ' ευχαριστώ γιά όλα όσα μου έδωσες.
Καλό ταξίδι.....