Σάββατο 2 Ιουλίου 2011

Ένα, δύο, τρία, πολλά πολυτεχνεία !!!

    Είναι πολύ.... πως να το πω... in (!) και δίκαια στις περισσότερες μάλλον περιπτώσεις, να ακούμε ή και να μιλάμε γιά την περίφημη "Γενιά του Πολυτεχνείου" και πόσο αυτή είναι υπεύθυνη γιά το κακορίζικο παρόν και μέλλον μας. Αναμφίβολα πολλοί από τους νέους τότε εξεγερμένους, είναι οι μετέπειτα βολεμένοι αρχικά και στη συνέχεια γρανάζια του συστήματος που κάποτε μάχονταν. Όμως αυτό, είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή, αποκρύπτεται είτε δόλια, είτε ανόητα.
Το "άλλο" Πολυτεχνείο  και η πολιτική και αισθητική του αντίληψη υπήρχε από την πρώτη στιγμή αλλά και αμέσως μετά, όταν ο μεθυσμένος από την πτώση της χούντας λαός, ανέβαζε στην εξουσία "την άλλη Ελλάδα" όπως αρέσκονταν να κομπάζει ο Ανδρέας Παπανδρέου. Την εποχή εκείνη οι "ήρωες" του Πολυτεχνείου Λαλιώτηδες, Παπουτσήδες και οι λοιποί,  άρχισαν να χτίζουν τις πολιτικές καριέρες τους και ταυτόχρονα να ρημάζουν το πολιτικό και οικονομικό μέλλον μας. Όμως ταυτόχρονα υπήρχαν και οι "άλλοι". Αυτοί  που δεν εξαργύρωσαν ποτέ το αγωνιστικό τους παρελθόν, αυτοί που τότε που τα πράσινα παλικάρια τραγουδούσαν το "καλημέρα ήλιε καλημέρα"  ξεφτιλίζοντας το τραγούδι του Μάνου Λοίζου, αυτοί οι "άλλοι" λοιπόν σαν τον Γιάννη Νεγρεπόντη τον Λουκιανό Κηλαιδόνη, την Αφροδίτη Μάνου, την αξέχαστη Μαρία Δημητριάδη και πολλούς ακόμη, όλα γνήσια παιδιά του Πολυτεχνείου, έγραφαν τραγούδια σαν τα παρακάτω....
Και να φανταστείτε ότι ήταν μόλις 1982 ! .

Είναι πολλά τα Πολυτεχνεία και όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει.....


7 σχόλια:

  1. Μιχάλη μου παραβιάζεις ανοικτές θύρες ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Kαι για να μην μιλώ με γενικότητες:

    http://tinyurl.com/3mejttt

    Πιάνει και άλλους η μπάλλα: Παρατήρησε στην α/μ φωτό, δεξιά του Παπουτσή ποιος κρατάει τη σημαία του Πολυτεχνείου και πες μου λίγα λόγια περί του κυρίου αυτού. Αν τον βρεις κερδίζεις ... χρυσούν ωρολόγιον. :) Αν όχι θα επανέλθω!
    (εννοείται οτι διαβάζεις και το περιεκτικό κειμενάκι)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ηρακλή, προς μεγάλη μου θλίψη, το έχασα το χρυσούν ωρολόγιον :(
    Να επανέλθεις λοιπόν !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τριαντάφυλλος Δραβαλιάρης:

    “Ο Τριαντάφυλλος Δραβαλιάρης γεννήθηκε στο Κιλκίς το 1955. Η μεταπολίτευση τον βρίσκει φοιτητή στην Πάντειο Σχολή. Συμμετέχει δραστήρια στο φοιτητικό κίνημα της εποχής του και, από το 1977 έως το 1985, είναι γενικός γραμματέας του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΦΕΕ, ως επικεφαλής της ισχυρότερης συνδικαλιστικής παράταξης της εποχής: της Πανσπουδαστικής.
    Υπήρξε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, από το οποίο και αποχώρησε όταν ο Περισσός διέρρηξε τη σχέση του με τον Συνασπισμό της Αριστεράς. Εργάστηκε ως πολιτικός συντάκτης στις εφημερίδες "Ριζοσπάστης" και "Αυγή", ως σύμβουλος έκδοσης στην εφημερίδα "Εξουσία" και ως διευθυντής στους ραδιοφωνικούς "902 Αριστερά στα FM" και "Planet". Για έναν χρόνο υπήρξε διευθυντής σύνταξης στην εφημερίδα "Έθνος" ενώ, από το 2001 και μετά, εργάζεται ως διευθυντής σύνταξης στην εβδομαδιαία εφημερίδα "Ημερησία" του Σαββάτου..

    http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=76885

    Σήμερα, λοιπόν, συντονίζει συζητήσεις όπως η παρακάτω:

    22 Μαρτίου 2011, Διαρθρωτικές αλλαγές και ανταγωνιστικότητα

    Ομιλητές: Γ. Στουρνάρας – ΙΟΒΕ, Η. Μόσιαλος – ΙΣΤΑΜΕ, Α. Μπαρτζώκας – Πανεπιστήμιο Αθηνών, Μ. Ξαφά – IJ Partners, Τρ. Κολλίντζας – Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

    Έγραφε γι’ αυτόν ο “Ιος”, σε ρεπορτάζ με τίτλο “Η ΕΞΑΡΘΡΩΣΗ ΤΗΣ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ- Η δημοσιογραφία της κουκούλας, την 15η Σεπτεμβρίου 2002:

    “.. Η χρήση στοιχείων μη διαψεύσιμων. Ηδη από την προαναφερθείσα εκπομπή του MEGA (25.6), γίναμε μάρτυρες μιας απίστευτης -και, το κυριότερο, ατεκμηρίωτης- σεναριολογίας γύρω από τα εσωτερικά των ένοπλων οργανώσεων.

    Σειρά δημοσιευμάτων των Αλ. Παπαχελά, Τάσου Τέλλογλου και Β. Λαμπρόπουλου στο «Βήμα», λ.χ., αναλύει με απίστευτες λεπτομέρειες την υποτιθέμενη «μετάβαση» από τις οργανώσεις της αντιδικτατορικής Αντίστασης στον ΕΛΑ και τη 17Ν. Το ίδιο κάνουν ο Τριαντάφυλλος Δραβαλιάρης στην «Ημερησία», η Δώρα Αντωνίου στην «Καθημερινή» και η διπλωματική συντάκτρια των «Νέων», Ειρήνη Καρανασοπούλου, στα ειδησεογραφικά δελτία του STAR.

    Κοινό χαρακτηριστικό αυτών των αναλύσεων είναι η «συμπλήρωση» των ήδη γνωστών δεδομένων με ένα πλήθος «πληροφοριών» άγνωστης προέλευσης. Οι συντάκτες υποδηλώνουν τις πηγές τους με ασαφείς όρους («λέγεται», «ενημερωμένες πηγές», «για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ είναι γνωστό», «πηγή που μετέχει των ερευνών», «κάποιοι που γνωρίζουν»), όταν δεν επικαλούνται -απλά- «το ρεπορτάζ»”,

    http://www.iospress.gr/ios2002/ios20020915a.htm

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Και το pdf της ημερίδας:

    http://tinyurl.com/6adknlk

    Πόσοι "αργυρώνητοι" λοιπόν? Μόνο ο Παπουτσής? Και - καλά - τον Παπουτσή, λίγο-πολύ τον ξέραμε? Αλλά οι ex-KKE? Παρέα με την Μιράντα Ξαφά?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Όταν είδα την ανάρτηση χθές, ήθελα να γράψω. Αλλά να γράψω τί; Όλα χιλιοειπωμένα...

    Αυτή δεν είναι και η φυσική πορεία; Γενιά δυναμική, συγκροτημένη, ψημένη μέσα από καταστάσεις δύσκολες... Καμιά σχέση με τους μπούληδες των δεξιών τζακιών και τα παιδιά του μπαμπά των παραδοσιακών οικονομικών οικογενειών.

    Και όταν ήρθε η ώρα να πάψουν να ανήκουν στην κατηγορία νεολαία - υπό ένταξιν πληθυσμός - ήταν οι καταλληλότεροι να αποτελέσουν το σύγχρονο, δυναμικό κομμάτι του αστικού προσωπικού. Στην πολιτική, τις επιχειρήσεις, στους ιδεολογικούς μηχανισμούς.

    Το είδαμε στην Ευρώπη με την γενιά του '68, το είδαμε στην Ελλάδα την γενιά του Πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης.

    Όμως ναι, αυτοί ήταν το ένα πολυτεχνείο. Ο Λαλιώτης, η Μωροπούλου, ο Βερνίκος, ο Λαζαρίδης, ο Χριστοδουλάκης, ο Σταματάκης και στην συνέχεια ο Παπουτσής, ο Δραβαλιάρης κλπ.

    Το άλλο, τα άλλα πολυτεχνεία; Αυτοί που ίσως δεν μπήκαν σε καμιά συντονιστική; Αυτοί που μάχονταν - και σκοτώνονταν - στην Κάνιγκος, στην Πειραιώς, την Βάθης και την Βικτώρια;

    Οι εκατοντάδες και χιλιάδες νέοι, φοιτητές αλλά και μαθητές και εργάτες που δεν πούλησαν, που δεν εξαργύρωσαν. Αυτοί που μετά την μεταπολίτευση δεν χωρούσαν πιά στον Ρήγα και την ΚΝΕ, αυτοί που κλείστηκαν στα σπίτια τους μην αντέχοντας το βάρος από τις νάυλον σημαίες τις πλαστικές, οι άλλοι που τρελάθηκαν, που έφυγαν αθόρυβα από κοντά μας.

    Και φυσικά εκείνοι που ανώνυμα και σεμνά συνεχίζουν με πείσμα, με συνέπεια να αγωνίζονται καθημερινά μέσα στην κοινωνία, μέσα στην δουλειά, μέσα στους χώρους της πολιτικής.

    Γιατί φίλοι μου, Μιχάλη και Ηρακλή, υπάρχουν κι αυτοί.

    Αυτούς κρατάμε κι ονειρευόμαστε. Αυτό το πολυτεχνείο λέμε ότι "Ζεί".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Λοιπόν ας συνοψίσω το σκεπτικό μου.
    Είναι φανερό ότι δεν ανακάλυψα την πυρίτιδα μιλώντας γιά τις πολλές εκφάνσεις της εποχής του Πολυτεχνείου και τις διαφορετικές και αντίρροπες πρακτικές που ακολούθησαν. Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι είναι αναγκαίο να διακρίνονται η ήρα από το στάρι γιατί υπάρχουν και τα δύο. Σήμερα ιδιαίτερα, που διάφοροι τύποι δεν χάνουν ευκαιρία να σπεκουλάρουν μιά ολόκληρη εποχή-σταθμό στην νεώτερη ιστορία της Ελλάδας, είναι αναγκαίο όσο ποτέ να διαχωρίζονται οι λαϊκοι αγώνες από κάποιους που τους καπηλεύονται.
    Δεν βρίσκω να διαφωνώ σε κάτι που αναφέρατε αγαπητοί φίλοι! Αντίθετα.
    Το μόνο που με στεναχωρεί είναι που έχασα το έπαθλο του ΟΖΖΥ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή