Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Η νίκη του ΠΑΣΟΚ και η θεωρία του Χάους. (Άρθρο του Γιώργου Γραμματικάκη)

"Αντιγράφω κάτι καλό που διάβασα."

"Κλέβοντας" την ιδέα από το dpgr (παρεπιπτόντως, το συγκεκριμένο νήμα, δεν ξέρω γιατί αλλά "κλειδώθηκε"), παραθέτω ένα άρθρο του Φυσικού Γιώργου Γραμματικάκη, γραμμένο στο : http://www.protagon.gr/
Εκτιμώ ιδιαίτερα τον Συγγραφέα και Φυσικό γιά τον εκλαικευμένο επιστημονικό του λόγο που συνδιαζόμενος με την λογοτεχνική του φυσιογνωμία, μας δίνει έργα όπως "Η κόμη της Βερενίκης" και "Η αυτοβιογραφία του Φωτός".


Η θριαμβευτική νίκη του Γιώργου Παπανδρέου στις πρόσφατες εκλογές, και η κατάρρευση του μέχρι χθές παράκλητου –του Κώστα Καραμανλή- έδειξε για πολλοστή φορά μια απλή αλήθεια: Οτι η ιστορία δεν προβλέπεται, ούτε είναι “γραμμική”. Αποτελεί, αντίθετα, ένα χαοτικό φαινόμενο. Τότε μια μικρή αλλαγή στις παραμέτρους - διδάσκει η φυσική- αρκεί για να τινάξει τις “γραμμικές” εξισώσεις στον αέρα.
Οτι κάθε πρόβλεψη της Iστορίας είναι παρακινδυνευμένη, είναι άλλωστε περισσότερο από φανερό. Αρκεί να θυμηθούμε μόνον ότι λίγα χρόνια πριν, στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001, μια θεαματική όσο και απροσδόκητη τρομοκρατική επίθεση στην Νέα Υόρκη άλλαξε την ροή των γεγονότων και τους παγκόσμιους συσχετισμούς.
Ενώ πριν από λίγες δεκαετίες ένα ολόκληρο σύστημα αξιών και πολιτικής εξουσίας, που είχε αποκληθεί “υπαρκτός σοσιαλισμός”, κατέρρευσε αναίμακτα και αιφνιδιαστικά, δίδοντας την θέση του σε μια βάρβαρη μορφή της καπιταλιστικής οικονομίας.
Στα δικά μας, και πάλι, στο Ελληνικό μικρόκοσμο. Η απόλυτη πολιτική κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας και του ηγέτη της δεν ανατράπηκε από ένα καινούργιο κόμμα, και τον αρχηγό του. Αλλά, αντίθετα, από ένα κουρασμένο κόμμα- το ΠΑΣΟΚ- και ένα ηγέτη που είχε πολλαπλά αμφισβητηθεί, τόσο “συντροφικά” όσο και από την ίδια την κοινή γνώμη η τα μέσα ενημέρωσης. Τι άλλαξε, λοιπόν;
Στα χαοτικά φαινόμενα, που ανατρέπουν την ροή της ιστορίας, οι παράγοντες, που προκαλούν την “έκρηξη” των εξισώσεων, δεν είναι εύκολο να εντοπισθούν. Ούτε –πολύ περισσότερο- να περιγραφούν. Εμείς λοιπόν, που μας καλεί μια “πρωταγωνιστική” διεύθυνση στο διαδίκτυο “να σκεφτούμε διαφορετικά”, δεν πρέπει να μείνομε στο Βατοπέδιο, την οικονομική κρίση η την διάψευση των υποσχέσεων. Η αναζήτηση των αιτίων μιας ριζικής όπως φαίνεται αλλαγής, δεν είναι εύκολη υπόθεση, και υπερβαίνει τις τετριμμένες προσπάθειες ερμηνείας της.
Το σημαντικό ωστόσο γεγονός είναι άλλο: Οτι ένας ζωογόνος αέρας φαίνεται να πνέει στα δημόσια πράγματα, καί ότι ο Γιώργος –πρώην Γιωργάκης!- Παπανδρέου δείχνει αυτοπεποίθηση, σωστή προετοιμασία και τολμηρή σκέψη. Ηδη η κυβέρνηση, που σχημάτισε, ξεφεύγει από τους παλαιοκομματικούς κανόνες, και κινείται με περίσκεψη και όρεξη για δουλειά. Tαυτόχρονα – άλλο χαοτικό φαινόμενο και αυτό!- η Ελληνική κοινωνία, η παραδομένη στην απάθεια και στον επιφανειακό καταναλωτισμό, δείχνει σημάδια ανάτασης, και οι προσδοκίες της είναι ουσιαστικές.
Είναι λοιπόν όλα τόσο καλά, ώστε να είναι αληθινά; Προς το παρόν, το ρητό διαψεύδεται: Είναι όλα αληθινά. Αρκεί να θυμούνται, κυρίως οι σοβαροί άνθρωποι που μετέχουν με κάποια εξουσία στην σημερινή αλλαγή σελίδας, ότι η ιστορία είναι ένα χαοτικό φαινόμενο• και ότι αρκούν κάποιες μικρές μεταβολές στις παραμέτρους της, για να υπάρξει μια ριζικά διαφορετική ροή –ίσως και έκρηξη!- στις εξισώσεις της.


Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

Ένα σχόλιο που πρέπει να μείνει....



Κάποιες φορές, πολύ αραιότερα είναι η αλήθεια τους τελευταίους μήνες, συμβαίνουν πράγματα μέσα στο φωτογραφικό site dpgr (http://www.dpgr.gr/ γιά όσους δεν γνωρίζουν), που είναι πολύ σημαντικά.
Αυτό που συνέβη τώρα, είναι το παρακάτω:
Ανέβασα την φωτογραφία αυτή στον τομέα του σχολιασμού και δέχτηκα πολλά και ενδιαφέροντα σχόλια από φίλους φωτογράφους. Γενικώς η φωτογραφία πήγε άπατη. Το γιατί, μου το εξήγησε ο φίλος Νικηφόρος και παραθέτω εδώ το σχόλιο του διότι πιστεύω πως είναι κορυφαίο και επίσης διότι σε μερικές μέρες θα χαθεί από το χώρο του σχολιασμού στο dpgr, μαζί με τη φωτογραφία που συνοδεύει. (Γιά όσους δεν γνωρίζουν εξηγώ ότι φωτογραφίες στον σχολιασμό που έχουν αξιολογηθεί ως Αδιάφορες, ή δεν έχουν λάβει καμία αξιολόγηση, διαγράφονται αυτομάτως μετά από μερικές μέρες)
Εξηγούμαι λοιπόν (γιά να μην παρεξηγούμαι) ότι, ο μοναδικός λόγος που αναρτώ εδώ αυτή τη φωτογραφία, είναι το παρακάτω σχόλιο του Νικηφόρου που την συνοδεύει το οποίο πιστεύω πως αν γίνει κτήμα και οδηγός, θα βοηθήσει πολύ κάποιον να βρει τον φωτογραφικό δρόμο του όπως βοηθά και εμένα.


Η φωτογραφία αυτή έχει ένα ξεκάθαρο χαρακτηριστικό, το Όχι του φωτογράφου.
Εξηγούμαι: η δύναμη ή η αδυναμία του έργου (οποιουδήποτε έργου) είναι σε ένα μεγάλο ποσοστό και το τεχνικό μέρος και τα "καλολογικά" στοιχεία και τα κομμάτια που αφορούν τις συμβάσεις της τέχνης που υπηρετεί (ή την ανατροπή τους). Εκείνο όμως που σφραγίζει το έργο (και όλες τις επιμέρους προσπάθειες, αγωνίες, δυνατότητες κλπ κοκ) είναι η κατάφαση του δημιουργού, το ξεκάθαρο "Ναι" απέναντι σε αυτό που είδε, σε αυτό που δημιούργησε και τέλος απέναντι στην τέχνη του. Και αυτό το "Ναι" είναι απόλυτο, σίγουρο, σταθερό - ξεκάθαρο.
Το έργο είναι ολοκληρωμένο, το έργο δε χρειάζεται τίποτα άλλο (και κυρίως δεκανίκια εξωτερικά). Εδώ λοιπόν δε βλέπω (και κυρίως δε νιώθω) τίποτα από τα παραπάνω. Θα μπορούσε, κάτω από άλλες συνθήκες ή μια άλλη προσέγγιση; Μπορεί. Το σίγουρο είναι ότι, πιθανότατα, δε θα ήμουν τόσο φλύαρος.

Καλή συνέχεια.
Nikiforos             20/10/2009 19:39

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009

Γλέντι στη στιγμή !




Μέρα μεσημέρι, δύο περιπλανόμενοι μουσικοί απ' αυτούς που περιδιαβαίνουν ανάμεσα στα τραπέζια παίζοντας, ήταν η αιτία γιά να ξεκινήσει το γλέντι και ο χορός από μία παρέα !
Περαστικός που άκουσε τη μουσική και είδε να χορεύουν, μπήκε κι' αυτός στο χορό !
Με εντυπωσίασε ο αυθορμητισμός  και το πως άρπαξαν την ευκαιρία από το πουθενά, γιά να γλεντήσουν έστω και ελάχιστα λεπτά !

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Εκλογές




Ο φίλος Δημήτρης Παπαδημούλης, ο ευρωβουλευτής με τις περισσότερες και πιό ουσιαστικές ερωτήσεις και παρεμβάσεις στην Ευρωβουλή, είναι πλέον εκλεγμένος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.
Γνωρίζοντας με πόση μεθοδικότητα, πείσμα και πίστη στις ιδέες του χώρου του  εργάζεται, είμαι βέβαιος ότι θα είναι απόλυτα αποτελεσματικός και στο Ελληνικό Κοινοβούλιο και ότι θα συμβάλλει τα μέγιστα γιά την ενότητα και ομοθυμία του κόμματός του, απέναντι στις τεράστιες πολιτικές προκλήσεις.της εποχής.
Ελπίζω ότι μαζί με τους συντρόφους του από το Αριστερό Ρεύμα του Συνασπισμού αλλά και αυτούς από τον ευρύτερο ΣΥΡΙΖΑ, όλοι μαζί, θα κατορθώσουν να αναδείξουν τις ιδέες της Αριστεράς και θα συνεργαστούν προς μία κοινή πορεία ανάδειξης της Ανθρωπιάς, του Πολιτισμού, της Παιδείας και των Κοινωνικών Αγώνων.
Καλή δύναμη λοιπόν αγαπητέ Δημήτρη !

Βόλτα στην φθινοπωρινή Αθήνα




    Ξεκίνησα τη βόλτα μου και αποφάσισα να ρυθμίσω τη μηχανή μου την D300, απευθείας σε B&W.
Έχω την αίσθηση ότι μου έβγαλε καλύτερο ασπρόμαυρο από αυτό που θα έβγαζα εγώ μετά, μπροστά στον υπολογιστή.


Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

Μετεκλογικοί προβληματισμοί

Αντιγράφω και προτείνω ένα κείμενο γραμμένο από την Μαρία-Ελένη Σπυροπούλου συντάκτρια της  City Press, με αφορμή τις χθεσινές βουλευτικές εκλογές.
Η κα Σπυροπούλου έχει blog το οποίο επίσης προτείνω: http://matiastonkosmo.blogspot.com/


Αγαπημένο μου ημερολόγιο, μετά τις χθεσινές εκλογές έγινε ακόμα πιο αισθητή η ανάγκη σχεδόν της πλειοψηφίας των πολιτών για επανεπένδυση σε ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα.


Η ωρίμανση μιας κοινωνίας θα μπορούσε σε μεγάλο βαθμό να παραλληλιστεί με την αναπτυξιακή και ψυχολογική ωρίμανση του ατόμου. Όσο πιο ανώριμος και ψυχολογικά ανέτοιμος είναι ένας άνθρωπος να αναλάβει την ευθύνη της ζωής του και των επιλογών του, τόσο περισσότερο στηρίζεται στη γονεϊκή φιγούρα, μια φιγούρα που ταυτίζεται με την αυθεντία, την εξουσία και την ασφάλεια, ακόμα και φαντασιωσικά. Η πορεία, όμως, προς την πραγματική ενηλικίωση απαιτεί από το άτομο την καθολική ρήξη μέχρι την επόμενη οικοδόμηση. Όταν δηλαδή κατορθώσει να χειραφετηθεί, να συγκρουστεί με το παρελθόν και τις ρίζες του, με στόχο να ανακαλύψει τη δική του ταυτότητα και φωνή, τότε μόνο μπορεί να αναλάβει ρίσκα ή να εκτεθεί στον κόσμο των προκλήσεων χωρίς να είναι απαραίτητο το δίχτυ ασφαλείας της οικογενειακής προστασίας.

Μια αντίστοιχη διαδρομή διανύουν και οι πολίτες της κάθε κοινωνίας. Εκείνοι γίνονται τα παιδιά και οι εκάστοτε εξουσίες παίζουν το ρόλο των γονιών. Όσο πιο ανώριμη είναι η κοινωνία τόσο μεγαλύτερη ανάγκη έχει για προστασία και φροντίδα μέσα στις φτερούγες της ισχυρής αυτοδυναμίας. Και σε αυτή τη στάση τούς δίνεται η ευκαιρία να καλλιεργήσουν την τέχνη της ονειροπόλησης, άλλο ένα χαρακτηριστικό στοιχείο του ανθρώπου που δεν είναι ικανός να αντιληφθεί την πραγματικότητα με όρους πραγματιστικούς. Αφημένοι στη χαλαρωτική και μεθυστική δύναμη της ελπίδας και του ονείρου, μεταθέτουν όλα τα μελλούμενα στις πλάτες άλλων, αδιαφορώντας για τον τρόπο που θα βρουν οι εξουσίες να πραγματώσουν το όνειρο.

Μετά τη χθεσινή αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ σε ποσοστό 43,7% και το ποσοστό της ΝΔ στο 34,8% εξάγεται άμεσα το συμπέρασμα ότι οι Έλληνες, στην πλειοψηφία τους -η οποία αγγίζει σχεδόν το ανατριχιαστικό 80%-, συνεχίζουν να πιστεύουν και να ελπίζουν ότι τα δύο μεγάλα κόμματα, με πανηγυρικό νικητή το ΠΑΣΟΚ, θα λύσουν τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που τα ίδια δημιούργησαν. Εκτός από την υπολογιστική σκέψη που κρύβεται πίσω από αυτή την επιλογή ψήφου, είναι σαφές ότι κρύβεται το βαθύτερο ψυχολογικό κίνητρο της έλλειψης αυτοπεποίθησης μιας κοινωνίας.
Μιας κοινωνίας που δεν τολμά να κάνει τομές, δεν προωθεί τις συλλογικότητες, δεν αντιλαμβάνεται το μέγεθος της δύναμής της, δεν γνωρίζει το εύρος των δυνατοτήτων της.
Και που αρέσκεται στην κομματική τοποθέτηση σε κάθε βουλευτικές εκλογές έναντι της καθημερινής πολιτικής στάσης, που νιώθει καλύτερα όταν χειραγωγείται παρά όταν παίρνει πρωτοβουλίες, που νιώθει ασφαλής όταν λαμβάνουν άλλοι για εκείνη μέτρα, ακόμα και όταν ξέρει πως δεν θα τηρηθούν.
Το πρόβλημα που ξημερώνει δεν αφορά στενά το κόμμα που συγκέντρωσε την εντυπωσιακή αυτοδυναμία. Αφορά τη νοοτροπία μιας κοινωνίας που αλλάζει μεν, αλλά αλλάζει αργά και βασανιστικά. Όπως υπάρχουν πολλά πρόσωπα κοινωνικής σύνθεσης έτσι υπάρχουν και πολλές βαθμίδες κοινωνικής ωρίμανσης. Και μέσα σ’ αυτό το 80% του δικομματισμού ξεπηδά και ένα μικρό ποσοστό που τολμά δοκιμάζοντας μικρά κόμματα, μικρές ομάδες με διαφορετική νοοτροπία, χωρίς κομματικές αγκυλώσεις και βεβαρυμένο παρελθόν. Όπως για παράδειγμα συνέβη με τους Οικολόγους Πράσινους, που κατέκτησαν, για τη σύντομη πορεία τους στην πολιτική ζωή του τόπου, ένα ποσοστό σημαντικής κοινωνικής διαμαρτυρίας και δυναμικής. Για την ακρίβεια κατέκτησαν ένα μικρό μεν ποσοστό πολιτών, αλλά με υπολογίσιμη κοινωνική αξία, η οποία ενδεχομένως θα φανεί χρήσιμη και σε όσους «μεγάλους» οσμίζονται την ανάγκη των καιρών. Ο κ. Παπανδρέου και μετά τις χθεσινές επινίκιες δηλώσεις του επέμεινε στην πίστη του στην ωρίμανση των πολιτών και στο δρόμο που αυτοί υποδεικνύουν. Μένει να δούμε εάν εννοεί όσα πρεσβεύει ή αν αυτός είναι ένας ακόμα έξυπνος τρόπος για να καλλιεργεί αενάως το ναρκισσισμό των ψηφοφόρων του.