Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Σοφά χαμόγελα

Τα έχουν δει όλα τα τελευταία ογδόντα και βάλε χρόνια, είδαν κατακτητές, είδαν πείνα, είδαν απόγνωση και όχι μόνο επέζησαν αλλά δημιούργησαν και ευτύχισαν. Δεν ξέρω αν στα πέτρινα χρόνια είχαν την αίσθηση ότι όλα θα επανέλθουν, όλα θα γίνουν καλύτερα κάποτε αλλά δεν νομίζω. Η πίστη τους γιά ζωή ήταν αυτό που τους κράτησε.
Πάντα υπάρχει κάτι για να κρατηθεί κανείς στα πολύ δύσκολα. Τα παραδείγματα της Ιστορίας είναι πάρα πολλά.




Βαρύ το κλίμα...



Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Άντε και δεν πληρώνουμε

Της Ρέας Βιτάλη από το www.protagon.gr

«Άντε και πληρώνουμε και μια ακόμα έκτακτη εισφορά στα ακίνητα.». Με τρομάζει πλέον η άνεση με την οποία μιλάμε ο ένας για την τσέπη του άλλου. «Άντε και πληρώνουμε». Αναρωτιέμαι κάτι άλλο. «Άντε και δεν πληρώνουμε την έκτακτη εισφορά στα ακίνητα» όχι από επαναστατική διάθεση, όχι από μαγκιά και φιλοσοφία αλλά γιατί δεν έχουμε. Για ποιο ακριβώς αδίκημα θα τιμωρηθούμε; Γιατί οφείλουμε να έχουμε την ετοιμότητα της πουτάνας στις σφαλιάρες του νταβά για επιπλέον εισπράξεις; Γιατί πρέπει να είμαστε απίκο με το πορτοφόλι στο χέρι για έναν μηχανισμό που δεν ήταν ποτέ απίκο για μας; Γιατί το δικό τους «δεν έχουμε» σε συνέχεια του «λεφτά υπάρχουνε» πρέπει να γίνει σεβαστό και το δικό μας «δεν έχουμε» αμφισβητείτε; Στις πόσες έκτακτες εισφορές πτωχεύει ο άνθρωπος ατομικά; Και ποιος μηχανισμός στήριξης θα σώσει την οικογένειά του πέραν «εμού του ιδίου» που έλεγε και η έρμη Τζούλια;
Τιμωρούμαι αρκετά ως μαλάκας, πρέπει να τιμωρηθώ γιατί ήμουν και νοικοκύρης άνθρωπος; Και τόχα τόσο καμάρι ρε γαμώτο! Διαφύλαξα ότι κληρονόμησα σχεδόν με ιερή προσήλωση. Καμία σειρήνα εύκολου πλουτισμού δεν με καβάλησε. Πάντα μέτραγα τα βήματα μου και το μπόι μου. Τυπική σε όλες τις υποχρεώσεις μου, εφορίες, ΙΚΑ μίκα, σίκα, έκτακτες σφαλιάρες (προφανώς για εξοικείωση) και ότι άλλο σκαρφίζονταν τυχοδιώκτες, απολύτως άχρηστοι πολιτικοί. Μου πήρε χρόνια να φέρω στα ίσια το οικογενειακό μας ταμείο μετά την έκτακτη εισφορά του κ. Παπαθανασίου της ΝΔ. (Να θυμίσουμε και στον κ. Σαμαρά ποιοι εγκαινίασαν το σύστημα). Δούλευα έντιμα για να παραδίδω στα χέρια του εκάστοτε νταβατζή ποσοστά που αυτός με ευκολία τεράστια πέταγε σε σουρωτήρια. Συνέταιρος μόνιμος. Eγω να τα φέρνω αυτός να τα σκορπάει. Τον στήριζα σε όλα τα «δύσκολά» του.


Να χέσω τα δύσκολά του. Και για ότι έβλεπα. Δεν ήμουν στραβή. Γεμάτος ο τόπος λαμόγια και απατεώνες. Είχα μια φιλοσοφία αναπτύξει που με ησύχαζε. Το κλείσιμο του ισολογισμού της ζωής τον κάνουν τα παιδιά που ανατρέφει ο καθένας. Αυτό μόνο μ΄ ενδιέφερε. Κι είχα ένα καμάρι! Ωστόσο σαν ακροβάτης ζυγίζομαι εδώ και καιρό και προσπαθώ να προσαρμοστώ. Aκυβέρνητη. Προσπαθώ επίπονα να συνεχίσω να είμαι τυπική σε υποχρεώσεις. Και δε βγάζω κιχ από σεβασμό σε ανθρώπους που δεν τους παρέχεται χρόνος να προσαρμοστούν. Και έρχεται την πιο οριακή στιγμή, που ο καθένας δίνει τη δική του μάχη με τα κύματα και με χτυπάει στην αχίλλειο πτέρνα. Και πατητή κ. Παπανδρέου; Και τη μόνη σανίδα σωτηρίας που έχω κ. Βενιζέλο; Μέχρι που θα φτάσει η ξεδιαντροπιά σας ; Η εστία για τον έλληνα είναι ιερή. Το καταφύγιο, η άγκυρά του.



Μπορεί να ζήσει και να πεθάνει στο ίδιο σπίτι. Θα υπερπηδήσω την οικογενειακή διαπλοκή που ελλοχεύει πίσω από το συγκεκριμένο σύστημα κυρίως από σεβασμό στην πρωτογενή σκέψη «να μην έχεις κανέναν ανάγκη», «Ας έχεις ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου και όλα τα άλλα γίνονται». Σας θυμίζουν κάτι αυτές οι λέξεις; Έχετε νιώσει ποτέ την αγωνία να βγει η δόση του δανείου; Ή νομίζουμε ότι όλοι πήραν «δάνεια ξεψαρώματος» τύπου Τσοχατζόπουλου και Ρουσόπουλου; Και αν τα γραπώσουν απ΄όσους έχουν ακόμα κάτι να δώσουν (σιγά μην έχουν), την έρμη αγορά ποιος θα την κινήσει; Έχουν δει τα μάτια των καταστηματαρχών; Έχουνε δει τις ουρές στη ΔΕΗ από ανθρώπους που σπεύδουν μετά τη λήξη του λογαριασμού τους να διακανονίσουν φως; Έχουν κοιτάξει στα μάτια έναν άνεργο. Όχι το ποσοστό ανεργίας. Έχει μεγάλη διαφορά. Έχουν μετρήσει ενοικιάζεται; Tι θα βγει ακόμα και αν μετατραπούν σε πωλείται; Ποιος θα παίξει τον πελάτη; Τρεις εκδοχές-δυνατότητες έδωσαν στους δημόσιους υπαλλήλους για να παραστούν στην υπηρεσία τους ώστε να δουλέψουν μια ώρα παραπάνω. 7.30, 8.00,8.30. Πόσες εκδοχές-δυνατότητες δίνουν στον νοικοκύρη να παραστεί στη ζωή του; Υπάρχει κανείς μωρέ εδώ ή τζάμπα μιλάω; 
Με τρελαίνει ο σνομπισμός, η άνεση, η μαγκιά, το θράσος, η ξεδιαντροπιά που ξεχειλίζει μέσα από την νέα έκτακτη εισφορά. Με τρομάζει η ευθεία βολή στην εστία του καθενός. Το φτύσιμο τελικά στον νοικοκύρη. Με πεθαίνει  ότι δεν περνάει από το μυαλό των κυβερνόντων ότι μπορεί νάναι προϊόν δουλειάς και όχι λαμογιάς η όποια περιουσία. Και ακόμα πιο πολύ με τινάζει στον ύπνο μου ότι δεν φαντάζονται το «δεν πληρώνω γιατί δεν έχω». Σαν να παίζουμε στην φαλακρή Τραγουδίστρια του Ιονέσκο. Και σε έκτακτη εμφάνιση ο Ψωμιάδης να δηλώνει «Πολιτικός Κρατούμενος». Θεέ μου πώς θα συνεννοηθούμε; Σε τι γλώσσα μιλάνε;

Να ένας ευτυχής !



Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Άνοιξαν τα σχολεία !!!

Τα βιβλία εν καιρώ.... Χαλαρά ντε. Τι βιαζόσαστε; Προς το παρόν ας βολευτούν με φωτοτυπίες τα βλαστάρια σας ! (Ααααα ναι ξέχασα. Και με CD ! Υπουργάρα η Διαμαντοπούλου. Ψύλλο πεταλώνει !!!




Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011

Αποχαιρετισμός στον Λεωνίδα

 Αντιγράφω από το protagon.gr, τον αποχαιρετιστήριο λόγο του Φώτη Κουβέλη προς τον Λεωνίδα Κύρκο που συνοπτικά αλλά και μεστά, περιγράφει τον Βίο και την Πολιτεία του μεγάλου οραματιστή, πολιτικού και ανθρώπου.


Αποχαιρετούμε σήμερα τον Λεωνίδα Κύρκο.
Τον αγωνιστή της αριστεράς, τον οραματικό πολιτικό, τον ξεχωριστό άνθρωπο, τον αγαπημένο μας σύντροφο, τον δικό μας Λεωνίδα. Ο Λ. Κύρκος υπήρξε μια φωτεινή, πολυεπίπεδη προσωπικότητα, σφυρηλατημένη μέσα στο καμίνι των αγώνων της αριστεράς.
Ο ίδιος, γόνος αστικής οικογένειας, γιος του πολιτικού Μιχάλη Κύρκου, πέρασε πολύ γρήγορα από  τα νεανικά του χρόνια στην ΕΑΜική αριστερά, υπήρξε ΕΠΟΝίτης και από το 1943 και μετά, μέλος του ΚΚΕ. Τα χρόνια της νιότης του τα πέρασε με διώξεις, παρανομίες, επανειλημμένες φυλακίσεις και εξορίες.
Το 1949 καταδικάζεται μαζί με τον παντοτινό του φίλο Μανώλη Γλέζο και τους Τσερέπα και Δαμιανίδη σε θάνατο. Έζησε στα κελιά των μελλοθανάτων το παιχνίδι με το θάνατο, εκεί που μετράς με ακρίβεια το μπόι σου, εκεί που μετράς τη ζωή σε ώρες. Γλίτωσε αυτός και οι σύντροφοί του την εκτέλεση, μετά τη μεγάλη κινητοποίηση της Διεθνούς Αμνηστίας για τη σωτηρία τους.
Σε αυτά τα ταραγμένα χρόνια ο Λεωνίδας βίωσε τη μεγάλη περιπέτεια. Το πέταγμα στα ουράνια, αλλά και την ήττα και τη συντριβή. Τότε συνάντησε την Καλλισθένη Σμπαρούνη και δέθηκε μαζί της για μια ολόκληρη ζωή.
Κουβάλησε μαζί του, όλα τα κατοπινά χρόνια, το βαρύ φορτίο αυτής της σκληρής περιόδου, τις μεγάλες ανατάσεις, αλλά και τα πικρά βιώματα και, όπως και άλλοι αγωνιστές της γενιάς του, είχε την τύχη, αλλά και το προνόμιο να λέει «ναι ήμουν εκεί, ήμουν στον αγώνα, έμεινα όρθιος και ζω.»
Ο Λεωνίδας στα μεταπολεμικά χρόνια, στις γραμμές της ΕΔΑ, μαχητής πάντα και ηγετικό της στέλεχος. Το όνομά του είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την εφημερίδα  «ΑΥΓΗ», την οποία υπηρέτησε ως συντάκτης, διευθυντής, εκδότης.
Εκλέγεται βουλευτής για πρώτη φορά το 1961 και στη συνέχεια το ’63 και το ’64. Ξεχωρίζει αμέσως για τη μαχητικότητά του, την πολιτική του οξυδέρκεια, την προσήνειά του, τη δεινή ρητορική του ικανότητα.
Συλλαμβάνεται την πρώτη νύχτα του πραξικοπήματος του ’67 και παραμένει 5 χρόνια στις φυλακές. Στη μεγάλη ρήξη του 1968 στο ΚΚΕ, πρωταγωνιστεί με τους συντρόφους του, τον Μήτσο Παρτσαλίδη, τον Ζήση Ζωγράφο, τον Πάνο Δημητρίου, τον Μπάμπη Δρακόπουλο, τον Κώστα Φιλίνη, τον Σταύρο Καρρά, τον Λεωνίδα Τζεφρώνη, την Καίτη Ζεύγου, την Φώφη Λαζάρου, τον Αντώνη Μπριλάκη, τον Τάκη Μπενά, τον Λευτέρη Ελευθερίου, τον Μίμη  Δεσποτόπουλο, τον Άγγελο Διαμαντόπουλο, τον Νίκο Γουργιώτη, τον Ηλία Στάβερη και τόσους άλλους, στη συγκρότηση του ΚΚΕ Εσωτερικού.
Με το ΚΚΕ Εσωτερικού, κηρύσσει την επανάσταση στη σκέψη και στις πρακτικές του αριστερού κινήματος στον τόπο μας. Αγωνίζεται μέσα από τις φυλακές, με κείμενα και παρεμβάσεις, αλλά και όταν αποφυλακίζεται το ’72,  για την απελευθέρωση του σοσιαλισμού από τις σταλινικές παραμορφώσεις, για την έξοδο του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος από το σοβιετικό εναγκαλισμό, για το μπόλιασμα του εργατικού μας κινήματος με τις έννοιες της δημοκρατίας, της μη βίας και της ανανέωσης των σοσιαλιστικών ιδεών.
Παλεύει με πάθος για τη σπορά της σύγχρονης σκέψης στην αριστερά. Πιστεύει στην Αριστερά των «ανοιχτών οριζόντων», όπως συνήθιζε να λέει. Βλέπει την πολιτική  οραματικά και δημιουργικά και την πολιτική της αριστεράς σύγχρονη, συμφιλιωτική, τολμηρή, εκρηκτική, ως «αποστολή στην υπηρεσία του έθνους και των κοινωνικά αδύναμων».
Μένει πολλές φορές με επιμονή αμετακίνητος στις θέσεις του, αλλά επιδιώκει, επίσης με επιμονή, τον διάλογο και τη δημιουργική σύγκρουση των ιδεών. Δεν παίρνει και δεν δίνει ποτέ πιστοποιητικά αριστεροσύνης.
Υπήρξαν δύο μεγάλες στιγμές στην ιστορική πολιτική  διαδρομή  του Λεωνίδα Κύρκου. Δύο σταθμοί στην πορεία της Αριστεράς.
«Τα πέντε σημεία για την ομαλότητα» το 1966. Ο Λεωνίδας και οι Εδαϊτες σύντροφοί του δεν «αθώωσαν» ποτέ τις πολιτικές ηγεσίες και το κομματικό προδικτατορικό πολιτικό κατεστημένο στη χώρα μας, δεν θεώρησαν με ευκολία ποτέ το απριλιανό πραξικόπημα ως αναπόφευκτο.
Ο Λεωνίδας συνέταξε «Τα πέντε σημεία της ΕΔΑ για την ομαλότητα» ένα κείμενο – πρόταση, μερικούς μήνες πριν έρθει η δικτατορία του ’67. Θεωρώ ότι είναι το πιο ώριμο και το πιο τολμηρό πολιτικό κείμενο της Αριστεράς στην προδικτατορική Ελλάδα, μια μεγάλη θαρραλέα πρωτοβουλία για να βγει η χώρα από την κρίση του ’65 και να αποκρουστεί ο κίνδυνος εκτροπής.
Η πρόταση απευθύνθηκε τότε σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις του συνταγματικού – δημοκρατικού τόξου και τις καλούσε σε πανεθνικό συναγερμό πάνω σε πέντε σημεία συμφωνίας και διεξόδου. Ήταν μια κραυγή ομαλότητας, μια καμπάνα προειδοποίησης για τη δικτατορία που ερχόταν. Ο Λεωνίδας την έβλεπε, η ΕΔΑ που έκανε δεκτή τη σημαντική αυτή συμβολή του την έβλεπε, τα υπόλοιπα κόμματα αδιαφόρησαν. Και η Χούντα ήρθε.
Με την κατάρρευση της δικτατορίας, ο Λεωνίδας και η ανανεωτική αριστερά είδαν τη μεταπολίτευση ως τη μεγάλη δυνατότητα μιας νέας πορείας αυτού του τόπου και μιας νέας μεγάλης ευκαιρίας της αριστεράς. Τότε ο Λεωνίδας έγραψε «τους στόχους του έθνους». Ένα θεμελιακό κείμενο, ένα κάλεσμα για ένα νέο πολιτικό συμβόλαιο της αριστεράς με το έθνος. Μια πρόσκληση, στις τρεις μεγάλες παρατάξεις στην Ελλάδα, μετά τις συνεχείς τους  συγκρούσεις, να θεμελιώσουν, στη βάση του δημοκρατικού τους ανταγωνισμού και της αμοιβαίας πολιτικής τους αναγνώρισης, τη νέα ελληνική δημοκρατία.
«Οι στόχοι του ΄Εθνους», παράλληλα, υπήρξαν μια πρόταση    για μια νέα στρατηγική της Αριστεράς, που θα ενώνει το σοσιαλισμό με την ελευθερία και τη δημοκρατία, τη στρατηγική του δημοκρατικού δρόμου προς το σοσιαλισμό. Αυτό το σημαντικό κείμενο διαχρονικής αξίας, του Λεωνίδα και του ΚΚΕ Εσωτερικού, ήταν τότε για όλους εμάς τους αριστερούς ανανεωτικούς της νεώτερης γενιάς μια πολύ μεγάλη συμβολή στη διαμόρφωση της  αριστερής δημοκρατικής και ανανεωτικής μας συνείδησης.
Αυτά τα χρόνια, μετά τη Χούντα, η ενότητα των δημοκρατικών δυνάμεων πάνω από σύνορα και ψευδεπίγραφες διαχωριστικές γραμμές, ήταν το πάθος του Λεωνίδα Κύρκου. Η διαπαιδαγώγηση του λαϊκού κινήματος σε μια λογική μη βίας, αλλά συνεχούς προώθησης των κοινωνικών και πολιτικών κατακτήσεων μέσω του διαλόγου, του αμοιβαίου επηρεασμού, της ανάπτυξης των κοινωνικών αγώνων και της ενίσχυσης των κοινωνικών κινημάτων, ήταν η στρατηγική στην οποία επέμενε για τη διαμόρφωση νέων συσχετισμών, πάντα μέσα στο πλαίσιο μιας ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης. Έδινε τις μάχες γι’ αυτές τις ιδέες μέσα στη Βουλή,  στην ευρωβουλή και στους κοινωνικούς αγώνες.
Όταν το 1987 συγκροτήσαμε μαζί του την Ελληνική Αριστερά (ΕΑΡ), κάναμε το πρώτο μεγάλο βήμα για τη διαμόρφωση της αριστεράς της νέας εποχής και επιχειρήσαμε μέσα σε αντίξοες συνθήκες ένα μεγάλο και αναγκαίο άνοιγμα στην ελληνική κοινωνία. Η ιστορική προσπάθεια με το ΚΚΕ Εσωτερικού, εν συνεχεία η ΕΑΡ και η καλλιέργεια των πρωτοποριακών ιδεών, επηρέασε την πολιτική ζωή και φάνηκε ότι θα μπορούσε βαθμιαία να επηρεάσει και την ελληνική κοινωνία.
Δεν τα κατάφερε, δεν τα καταφέραμε.
Και όταν το 1989 μέσα στην ευφορία της «Περεστρόικα», περνώντας πάνω από τον διχασμό του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, συγκρότησε μαζί με το Χαρίλαο Φλωράκη τον Ενιαίο Συνασπισμό, φέρνοντας νέες ελπίδες στους έλληνες  αριστερούς, πάλι τελικά δεν τα κατάφερε, πάλι δεν τα καταφέραμε.
Ο Λεωνίδας Κύρκος έριξε ιδέες και τις έσπειρε για να καρπίσουν: Η ανανέωση της σχέσης της αριστεράς με τη δημοκρατία, η Ενωμένη Ευρώπη, ο σεβασμός στην αντίθετη άποψη, η καταδίκη της ρητορικής πλειοδοσίας, η εγκατάλειψη των φανατισμών, η απόλυτη απόρριψη της βίας, ο πολιτικός πολιτισμός.
Όλα αυτά τότε τάραξαν τα νερά, πέρασαν στη σκέψη των αριστερών και γέννησαν ελπίδες για ένα νέο ξεκίνημα. Και σήμερα που αυτά εξακολουθούν βεβαίως να μην είναι δεδομένα για την αριστερά στον τόπο μας, ο Λεωνίδας μ’ αυτήν την απίστευτη αισιοδοξία που τον χαρακτήριζε είχε πάντα την απάντηση. «Είναι οι εποχές άνυδρες και το χώμα ξερό. Αλλά έχουμε τους σπόρους στο δισάκι μας σύντροφοι. Αυτό μετράει και θα συνεχίσουμε.»
Αυτός ήταν ο Λεωνίδας. Μας έμαθε να είμαστε σε διαρκή εγρήγορση και να αυτοκρινόμεθα, να είμαστε συνεχώς σε μια ηθική και πολιτική ετοιμότητα.
Ο ίδιος πάντα έτοιμος και ώριμος για το νέο ξεκίνημα αν χρειαζόταν, όσες δυσκολίες και αν είχε, όσες θυσίες και αν απαιτούσε.
Γι’ αυτό, όταν αποφασίσαμε να ξαναμιλήσουμε για ιδέες εγκαταλελειμμένες, να ζεστάνουμε και να προωθήσουμε όσα πιστέψαμε, να αφήσουμε πίσω ό,τι μας καθήλωνε, όταν αποφασίσαμε να ιδρύσουμε τη Δημοκρατική Αριστερά, η παρουσία του Λεωνίδα, δίπλα μας και μαζί μας, υπήρξε η μεγάλη πολιτική και ηθική μας δύναμη.
Αγαπημένε μας Λεωνίδα να περάσεις απέναντι ήσυχος. Έδωσες στην πατρίδα, στην κοινωνία και στην Αριστερά τα πάντα. Αντίο, ακριβέ μας σύντροφε.