Αντίο Νικόλα (του Οδυσσέα Ιωάννου)

  Αντιγράφω ένα κείμενο του Οδυσσέα Ιωάννου από το protagon.gr, που με άγγιξε πολύ.

Από το Σάββατο είχαν αρχίσει οι φήμες πως ο Παπάζογλου είναι στις τελευταίες του ώρες. Την Κυριακή το μεσημέρι έφυγε. Μου έστειλαν ένα mail από την Σύνταξη του protagon ρωτώντας με  αν είναι αλήθεια. Ξεκίνησα να απαντάω στο mail, εξηγώντας τους λόγους που δεν θα ήθελα να γράψω κάποιο κείμενο άμεσα για τον Νίκο και σιγά σιγά άρχισε να γίνεται κείμενο…

“Ναι παιδιά, αλήθεια είναι. Δεν θα ήθελα όμως να γράψω κάποιο κείμενο άμεσα, εκτός αν θεωρήσετε πως θα υπάρξει κενό στην ύλη του site. Kάποιες φορές με ενοχλεί πολύ αυτό το αυτιστικό αντανακλαστικό των γραφιάδων, που μόλις μαθαίνουμε το κακό μαντάτο τρέχουμε αμέσως στον υπολογιστή και τον γεμίζουμε λέξεις. Και παραδόξως, όση κι αν είναι η στενοχώρια μας, πάντα βρίσκουμε. Ωραίες λέξεις, γενναιόδωρες, γλυκάδια αισθημάτων, στέρεες κατασκευές που μάλλον ψυχρό αίμα προδίδουν παρά αυτό το ακαριαίο μούδιασμα της ξαφνικής λύπης. Όμως, τι να κάνεις; Να σωπάσεις και να γράψεις κάτι σε έναν μήνα, όταν θα έχεις χωνεμένη την είδηση και αφομοιωμένη για άκομη μία φορά την αποδοχή του θανάτου; Γιατί; Για να είσαι πιο αντικειμενικός; Αντικειμενικός σε τί; Στην αποτίμηση του έργου του, στην αξιολόγηση της προσφοράς του; Αυτό θα γίνει έτσι κι αλλιώς με τα χρόνια, αν και για πολλούς έχει πια τελεσιδικήσει η Ιστορία. Και για τον Παπάζογλου, η αγάπη είναι οριστικά αμετάκλητη. Οπότε τι μένει να γράψεις; Καμμιά προσωπική μαρτυρία από τις επαφές σου μαζί του, κάποια ωραία ιστορία που να σου ζωγραφίζει στο τέλος ένα χαμόγελο, ένα τρυφερό αντίο. Όμως ούτε αυτό θέλω να κάνω. Είμαι σίγουρος πως οι πολύ πιο κοντινοί του φίλοι θα έχουν να αφηγηθούν πιο ενδιαφέροντα πράγματα από εμένα.

Άρα, το μόνο που μου μένει να σου πω Νικόλα (- Γιατί με λες Νικόλα ρε μπαγάσα, Νίκο με λένε, μου έλεγε -Το Νικόλας σου ταιριάζει καλύτερα, δεν το βλέπεις;!) είναι πως άκουσα την είδηση στο ραδιόφωνο οδηγώντας. Στο πίσω κάθισμα η Σοφούλα μου, δέκα μηνών, η οποία δεν θα θυμηθεί ποτέ τη στιγμή αυτής της αναγγελίας, αλλά σου υπόσχομαι πως θα αγαπήσει τα τραγούδια σου μεγαλώνοντας. Θα σε ακούει και θα “διαδίδει” καλύτερα από εμένα όλα εκείνα που ένοιωσα με την μουσική και την φωνή σου. Πιο άδολα, πιο ειλικρινά και κυρίως αφτιασίδωτα.  Τα παιδιά δεν έχουν καταστραφεί ακόμα από τις ωραίες λέξεις.  Δεν έχουν διαβρωθεί από την έπαρση πως είναι ποτέ δυνατόν ένα αποχαιρετιστήριο κείμενο να διεκδικεί να είναι πιο “ωραίο” από τα μεγάλα τραγούδια και ο γράφων πιο “σημαντικός” από τον θανόντα. Ό,τι λέω, ό,τι γράφω, είναι το λίγο μου μπροστά στο πολύ που χάρισες σε τόσο κόσμο. Και φυσικά, μπροστά στον θάνατο ενός ανθρώπου.