Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

Ένα σχόλιο που πρέπει να μείνει....



Κάποιες φορές, πολύ αραιότερα είναι η αλήθεια τους τελευταίους μήνες, συμβαίνουν πράγματα μέσα στο φωτογραφικό site dpgr (http://www.dpgr.gr/ γιά όσους δεν γνωρίζουν), που είναι πολύ σημαντικά.
Αυτό που συνέβη τώρα, είναι το παρακάτω:
Ανέβασα την φωτογραφία αυτή στον τομέα του σχολιασμού και δέχτηκα πολλά και ενδιαφέροντα σχόλια από φίλους φωτογράφους. Γενικώς η φωτογραφία πήγε άπατη. Το γιατί, μου το εξήγησε ο φίλος Νικηφόρος και παραθέτω εδώ το σχόλιο του διότι πιστεύω πως είναι κορυφαίο και επίσης διότι σε μερικές μέρες θα χαθεί από το χώρο του σχολιασμού στο dpgr, μαζί με τη φωτογραφία που συνοδεύει. (Γιά όσους δεν γνωρίζουν εξηγώ ότι φωτογραφίες στον σχολιασμό που έχουν αξιολογηθεί ως Αδιάφορες, ή δεν έχουν λάβει καμία αξιολόγηση, διαγράφονται αυτομάτως μετά από μερικές μέρες)
Εξηγούμαι λοιπόν (γιά να μην παρεξηγούμαι) ότι, ο μοναδικός λόγος που αναρτώ εδώ αυτή τη φωτογραφία, είναι το παρακάτω σχόλιο του Νικηφόρου που την συνοδεύει το οποίο πιστεύω πως αν γίνει κτήμα και οδηγός, θα βοηθήσει πολύ κάποιον να βρει τον φωτογραφικό δρόμο του όπως βοηθά και εμένα.


Η φωτογραφία αυτή έχει ένα ξεκάθαρο χαρακτηριστικό, το Όχι του φωτογράφου.
Εξηγούμαι: η δύναμη ή η αδυναμία του έργου (οποιουδήποτε έργου) είναι σε ένα μεγάλο ποσοστό και το τεχνικό μέρος και τα "καλολογικά" στοιχεία και τα κομμάτια που αφορούν τις συμβάσεις της τέχνης που υπηρετεί (ή την ανατροπή τους). Εκείνο όμως που σφραγίζει το έργο (και όλες τις επιμέρους προσπάθειες, αγωνίες, δυνατότητες κλπ κοκ) είναι η κατάφαση του δημιουργού, το ξεκάθαρο "Ναι" απέναντι σε αυτό που είδε, σε αυτό που δημιούργησε και τέλος απέναντι στην τέχνη του. Και αυτό το "Ναι" είναι απόλυτο, σίγουρο, σταθερό - ξεκάθαρο.
Το έργο είναι ολοκληρωμένο, το έργο δε χρειάζεται τίποτα άλλο (και κυρίως δεκανίκια εξωτερικά). Εδώ λοιπόν δε βλέπω (και κυρίως δε νιώθω) τίποτα από τα παραπάνω. Θα μπορούσε, κάτω από άλλες συνθήκες ή μια άλλη προσέγγιση; Μπορεί. Το σίγουρο είναι ότι, πιθανότατα, δε θα ήμουν τόσο φλύαρος.

Καλή συνέχεια.
Nikiforos             20/10/2009 19:39

25 σχόλια:

  1. Να με συμπαθάς, αλλά εγώ δεν.....
    Αφού όμως εσύ κατάλαβες.....
    Καλή....... ολοκλήρωση !!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Vicky, ευχαριστώ γιά την ευχή.
    Τι ακριβώς δεν κατάλαβες;
    Τα δικά μου λόγια, το σχόλιο του Νικηφόρου στη φωτογραφία μου ή τον λόγο που έκανα αυτή την ανάρτηση;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το σχόλιο του Νικηφόρου δεν....
    Αλλά αφού εσένα σε βοήθησε -τι άλλο να πω-
    Καλή συνέχεια :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Vicky η γνώμη μου για την κριτική σε μια φωτογραφία είναι ότι με εξαίρεση τα καθαρά τεχνικά θέματα όπου μπορεί να υπάρξει αντικειμενική κριτική σε όλα τα υπόλοιπα οι απόψεις είναι υποκειμενικές σε πολύ μεγάλο βαθμό. Οσο για αυτό που γράφει ο Νικηφόρος νομίζω ότι αφορά το πόσο ενδιαφέρον δείχει ο φωτογράφος στο θέμα του και το πόσο το περνάει αυτό στη φωτογραφία του κάθε φορά. Chobe εσυ κατάλαβες αυτό ή κάτι άλλο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "Η κατάφαση του δημιουργού" απέναντι στο θέαμα που αντικρίζει και που θέλει να το κάνει δικό του εκφράζοντας ταυτόχρονα την προσωπική του αισθητική, είναι αυτό που κράτησα και που θεωρώ πολύ σημαντικό.
    Αν το καλοσκεφτούμε, ξέρουμε από τη στιγμή που πατάμε το κουμπί, αν τη φωτογραφία που μόλις τραβήξαμε "την έχουμε" ή όχι.
    Δεν χρειάζεται να κοιτάξουμε την οθόνη γιά να το διαπιστώσουμε, άλλωστε το ίδιο ακριβώς συμβαίνει όταν τραβάμε φίλμ !
    Καμία μετέπειτα επέμβαση δεν μπορεί να δώσει στη φωτογραφία μας πνοή, αν δεν είναι "δυνατή" από την πρώτη στιγμή.
    Το ΟΧΙ ή το ΝΑΙ του φωτογράφου έτσι όπως το λέει ο Νικηφόρος, είναι ο πιό αποφασιστικός παράγοντας για το αποτέλεσμα μιάς λήψης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Συγνώμη αλλά δεν έχω "συντονιστεί" ακόμα!

    Αν ο Μιχάλης κατάλαβε από την κριτική του Νικηφόρου ότι "Το ΟΧΙ ή το ΝΑΙ του φωτογράφου έτσι όπως το λέει ο Νικηφόρος, είναι ο πιό αποφασιστικός παράγοντας για το αποτέλεσμα μιάς λήψης.", τότε:
    - Γιατί παιδί μου Μιχάλη την τράβηξες, ή καλύτερα γιατί την ανέβασες για κριτική?

    Αν έχω καταλάβει καλά, δηλαδή, γιατί μπερδεύτηκα ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Η φωτογραφία ανέβηκε στη κριτική και εκεί έγινε το σχόλιο του Νικηφόρου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Γιατί Ηρακλή μου, συμβαίνει κάποιες φορές να ανεβάζεις στον σχολιασμό φωτογραφίες γιά τις οποίες δεν είσαι άπόλυτα πεπεισμένος ότι αξίζουν όσο τουλάχιστον νόμιζες αρχικά και θέλεις κάποιες γνώμες.
    Άλλωστε ο σχολιασμός δεν υπάρχει γιά να ανεβάζουμε τα αριστουργήματα μας αλλά γιά να ανταλλάσουμε απόψεις και να αναθεωρούμε αν χρειαστεί.
    Σ' αυτό το πλαίσιο λοιπόν το σχόλιο του Νικηφόρου, μου έδωσε μία άλλη οπτική που υπήρχε αλλά φαίνεται πως ήταν σε λανθάνουσα κατάσταση :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Άρα καταλήγουμε ότι η φωτογραφία σου ήταν επιεικώς "πατάτα", οπότε ... πάμε γι' άλλα!
    Εμείς να είμαστε καλά και ας τραβάμε "πατάτες"...
    (ή αλλιώς "έγχρωμες μη καλλιτεχνικές φωτογραφίες")

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ακριβώς όπως το λες !
    Πάμε γι'άλλα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ενα καρο αερολογιες 'made by nikiforos'
    Μια χαρα φωτογραφια ειναι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ανώνυμε, πέρα από τη συγκεκριμένη φωτογραφία, είναι νομίζω αυτονόητο ότι δέχομαι την τοποθέτηση του Νικηφόρου την οποία άλλωστε εγώ ανέβασα !
    Όσα αναφέρονται, θεωρώ ότι προωθούν τη φωτογραφική σκέψη και αναζήτηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Πολλές φορές έχω διερωτηθεί: τι είναι αυτό που βλέπουμε σε μια δεδομένη - πρώτη - στιγμή σε μια φωτογραφία (μας) και το οποίο καθορίζει την στάση μας απέναντί της; Τι είναι αυτό, π.χ. που είδε ο Μιχάλης στην συγκεκριμένη φωτογραφία του και αποφάσισε να την ανεβάσει στον σχολιασμό; Στον σχολιασμό και για σχολιασμό - και συζήτηση - την ανέβασε φυσικά, όχι για να μαζέψει μπράβο. Δεν ξέρω κατά πόσο το σχόλιο του Νικηφόρου τον βοήθησε, ε... δεν είναι κι από τα καλύτερα που έχει γράψει.

    Σίγουρα, εδώ, φωτογραφία και σχόλιο αποτελούν μια ενότητα (χωριστά ίσως να μας φαίνονταν αδιάφορα και το ένα και το άλλο) που, αν μη τι άλλο, μπορεί να τσιγκλίσει συζητήσεις.

    Καλή βδομάδα σε όλους/ες. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Μιχάλη ευχαριστώ για την τιμή και ευχαριστώ για την αγάπη σου (την οποία δε σου κρύβω ότι νιώθω). Τα σχόλια, τα όποια σχόλια, γίνονται σχεδόν πάντα από θέση ισχύος και στην περίπτωσή μας από ασφαλή θέση. Σε δύσκολη θέση βρίσκεται μόνο κάποιος που έχει την ευαισθησία και είναι και σπουδαίος στο αντικείμενό του. Αυτό το λέει πολύ συχνά ο Ριβέλλης (σε πόσο δύσκολη θέση έχει βρεθεί, εμείς εύκολα μπορούμε να πούμε "είναι πατάτα", στο κάτω κάτω ο ενδιαφερόμενος θα μας ρίξει ένα μπινελίκι και καθάρισε. Δε θα το ζεματίσουμε κιόλας, ούτε τα ρημάξουμε τη ζωή του ή την αγαπημένη του ασχολία).
    Το Ναι και το Όχι είναι από τα αγαπημένα μου μότο ή από τις βασικές μου σκέψεις. Αν αφήσουμε τη δύστυχη την τέχνη και ακόμη περισσότερο την καλλιτεχνία και το φέρουμε στις ταλαίπωρες ζωές μας; Τότε που έπρεπε να το πούμε; Ή όταν χρειάστηκε να αποφασίσουμε; Πότε τα πήγαμε καλύτερα; όταν είπαμε ίσως; Αμφιβάλω... Όμως τις ζωές μας τις ζούμε συνήθως με το ίσως. Σπάνια ακολουθούμε το πολύ ξεκάθαρο ναι που λέει η περδικούλα μας, αλλιώς καρδιά μας...
    Αλλά ας επανέλθω στο Ναι της φωτογραφίας: Τη μηχανή τη σηκώνεις γιατί αποφασίζεις να βγάλεις μια φωτογραφία; Αλήθεια είναι έτσι; Αυτό βέβαια δεν το σκέφτεσαι εκείνη την ώρα, αλλά γιατί την κουβαλάς τη μηχανούλα; Τι θέλεις να κάνεις; Γιατί τη φορτώνεσαι; Και εντάξει το πάτησες το κουμπί. Λοιπόν; Ποιος ο λόγος να μπεις στη φασαρία, άντε την περιποιήθκες στον υπολογιστή, την τύπωσες, την ανέβασες στο internet, συμμετέχεις σε διαγωνισμούς, κάνεις κουβέντες για αυτήν; Αλήθεια γιατί; Είναι αντιοικονιμικό, αντιπαραγωγικό, αντιοικογενειακό και μάλλον αντιτουριστικό, σε επίπεδο γνωριμιών δε ακόμη χειρότερο, συνήθως σε βρίζουν.

    Κάτι ψάχνεις, κάτι που σε αφορά αποκλειστικά. Και κάτι που αν και δημιουργείται από σένα και ζει στη συνέχεια μια ανεξάρτητη ζωή σε εμπεριέχει, ως θέση, ως άποψη, ως πρόσωπο, ως άνθρωπο. εκεί πάει και το ναι και το όχι. και στο κάτω κάτω, αν σου παρέχει μια ελευθερία η ενασχόλησή σου με τη φωτογραφία, είναι το δικαίωμα να πεις ναι ή όχι, χωρίς το ίσως της ζωής. Να πάρεις μαι ξεκάθαρη θέση απέναντί της, αποκλειστικά δική σου. κι α ς διαρκεί 1/100 του δευτερολέπτου και ας έχει μια μικρή διάσταση 10Χ15 cm.

    Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.

    Νικηφόρος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αυτό το μότο, το ΝΑΙ και το ΟΧΙ είναι που κράτησα από το σχόλιο σου Νικηφόρε.
    Αυτά τα ελάχιστα λόγια, δυό λέξεις όλες κι'όλες, πρέπει να είναι οδηγός (γιά τα πάντα μάλλον αλλά ας μην το κάνω λάστιχο...), γιά τη φωτογραφία.
    Σ' ευχαριστώ γιά την απόκρισή σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Xαίρομαι, που γίνεται συζήτηση σε βάθος, πρέπει όμως Αγαπητέ Νικηφόρε, να απλοποιήσεις λίγο τη γλώσσα που χρησιμοποιείς, γιά να μπορούν να καταλάβουν και περισσότεροι την "κριτική" σου. Ομολογώ πώς σχεδόν τίποτα δεν κατάλαβα, ίσως να φταίει, και η ελάχιστη τριβή μου με την ...καλλιτεχνική πλευρά, όμως βρίσκω τη φωτογραφία του Μιχάλη μιά χαρά. Ισως τελικά να είναι θέμα γούστου του καθενός, αλλά και των παραστάσεων που έχει, γιά το άν μιά φωτογραφία του λέει "ναί" ή "όχι", ισως να είναι απλούστερα τα πράγματα στην καθημερινότητα που ο καθένας βιώνει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Συμφωνώ με το να γίνει λίγο ποιο απλός ο λόγος στις κριτικές. Μερικές φορές είναι σα να διαβάζεις δοκίμιο για τη φωτογραφία και είναι πολύ πιθανό κάποιος να καταλάβει κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που εννοεί ο κριτής. Προσοχή όμως στο να μη χάσει το νόημα του. Ίσως η χρήση παραδειγμάτων να είναι ένας τρόπος για να γίνονται εύκολα αντιληπτά τα νοήματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Συμφωνώ με Kyriako ως πρός τον απλό λόγο. Οσο για την μήχανη πολλές φορές μετανιώνω που δεν την έχω ΠΑΝΤΑ μαζί μου...
    Θοδωρής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. http://www.youtube.com/watch?v=kiW0L3eg1Ko&feature=player_embedded

    Σωστά όλα αυτά είναι λίγο δύσκολα. Ευτυχώς η τέχνη μερικές φορές προνοεί. Η Μαρία Βουμβάκη και το "ναι"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Περί φωτογραφικής κριτικής

    Απλά λοιπόν,

    για μια φωτογραφία (κατά τα κοινώς αποδεκτά ή αλλιώς με μια απλή παρατήρηση σε σχόλια μελών φωτογραφικών φόρουμ) μπορείς αν θέλεις να την κρίνεις να μιλήσεις με τους ακόλουθους τρόπους:

    α. Για αυτά που εικονίζονται (λχ πόσο μεγάλωσαν τα παιδιά !! ή τι ωραίο δέντρο)
    β. Για το συναίσθημα που αποπνέει.
    γ. Για την ιστορία που αφηγείται.
    δ. Για τα τεχνικά χαρακτηριστικά - στοιχεία
    ε. Για τον εξοπλισμό
    στ. Για το φωτογράφο (ευαισθησία του κλπ)
    ζ. Άλλο...

    Ερώτημα:

    Αν θεωρήσουμε ότι η φωτογραφία είναι εφάμιλλη τέχνη με τη γλυπτική; Ποιος ο κριτικός λόγος;

    Συνεχίζω

    Αν μιλήσω για αυτά που εικονίζονται είναι προφανές ότι μιλώ για αυτά (τους ανθρώπους, τα δέντρα κλπ) και όχι για τη φωτογραφία που τα συμπεριλαμβάνει.
    Αν μιλήσω για το συναίσθημα που αποπνέει εξανθρωπίζω ένα έργο του ανθρώπου ή αλλιώς, κατά τον τρόπο που φέρονται τα μικρά παιδιά στις κούκλες τους, τους δίνω "ψυχή" (αλλιώς κάνω ντα το τραπέζι που με χτύπησε). Η φωτογραφία δεν έχει ψυχή, όπως δεν έχει και λαλιά. Κατά συνέπεια δεν αφηγείται ιστορίες, αντίθετα μπορεί ένα πράμα μόνο: να περιγράφει.
    Σε ό,τι αφορά τα τεχνικά χαρακτηριστικά - στοιχεία - εξοπλισμό, το αφήνω εντελώς απέξω, καθώς φαντάζομαι να μεταφέρω αυτή την κουβέντα σε μια άλλη τέχνη του ανθρώπου και φρίττω... (αντίθετα έχει νόημα να δίδονται αυτέ οι συμβουλές σε ανθρώπους που έρχονται σε πρώτη επαφή και βέβαια σε εφαρμογές της φωτογραφίας). Σε ό,τι αφορά το φωτογράφο τα σχόλια περιττεύουν ...

    Άρα τι απομένει; Το άλλο ή θα συμπλήρωνα το Δεν ξέρω / Δεν απαντώ

    Και κει είναι το θέμα. Καλά καλά δεν μπορώ να το ονομάσω αυτό το "άλλο", θα είναι και απλό να το "γεμίσω", να του δώσω περιεχόμενο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Φυσικά και δεν απλό να "γεμίσεις" αυτό το άλλο, αλλά αξίζει να προσπαθήσεις. Να διευκρινήσω εδώ Νικηφόρε ότι τα κείμενα σου καταποιάνονται με πολλά και σημαντικά νοήματα.
    Θα φέρω εδώ ένα παράδειγμα περί του απλού και της χρησιμότητας του. Πριν από αρκετά χρόνια κατά τη διάρκεια πού πήγαινα γυμνάσιο ή λύκειο(δεν θυμάμαι καλά) είχαμε ως εργασία την ανάλυση ενός ποιήματος του Εμπειρίκου.Μια φράση από το ποίημα ήταν "η ποίηση είναι ανάπτυξη στίλβωντος ποδηλάτου" Εκανα την ερώτηση στη φιλόλογο καθηγήτρια τι εννοεί με αυτό ο ποιητής και η απάντηση ήταν "ολόκληρος Εμπειρίκος κάτι θα ήθελε να πει". Τελικά ένα ίσως σημαντικό θέμα για τη ποίηση δεν αναπτύχθηκε ποτέ σε εκείνο το μάθημα ακριβώς λόγο του δυσνόητου του ποιήματος. Τι θα πρέπει να γίνει; Τόσο ο συγγραφέας να προσπαθεί για το κατανοητό ενός πολύπλοκου θέματος όσο και ο αναγνώστης να μελετάει αρκετά και να προσπαθεί να κατανοήσει το θέμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Μαλιστα ! μια φωτογραφια αχαρη με λαθος τα παντα και θεμα 2 παιδοβουβαλακια.

    Αυτο ειναι το προβλημα σου μεγαλε νομιζεις οτι τα σκατα σου μυριζουν υπεροχα.

    Βροντα κατω την φωτογραφια και τρεχα στον καφενε για φωτογραφος ΝΤΕΝ ΚΑΝΕΙΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Συγγνώμη που παίρνω το θάρρος να παρέμβω μ' αυτό τον τρόπο Μιχάλη, αλλά αυτό γιατί το δημοσίευσες;

    Στα πλαίσια μιας ανοιχτής και πλατιάς συζήτησης για την τέχνη;

    Στα πλαίσια της "πλέριας" δημοκρατίας, όπου η κάθε μαλακία αναγορεύεται σε λόγο;

    Δεν πάμε καλά...

    Υ.Γ. Θα μας ορίσει και ποιά είναι τα αποδεκτά πρότυπα για τους σωματώτυπους των παιδιών ο τσόγλανος!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Νίκο, σου οφείλω μία απάντηση τονίζοντας ότι οι παρεμβάσεις σου είναι πάντα εξαιρετικά ευπρόσδεκτες.
    Δημοσίευσα αυτό το ανώνυμο μήνυμα όχι γιατί με διακατέχει μία "άκρατη δημοκρατικότητα" αλλά διότι είναι τόσο ευτελές που κάνει τον συγγραφέα του, κυριολεκτικά ρεντίκολο.
    Δεν θίγομαι στο ελάχιστο διότι δεν με ενδιαφέρει να "αρέσω", Με ενδιαφέρει μόνο να έχω την εκτίμιση των ανθρώπων που εγώ θεωρώ σημαντικούς και φίλους και αυτό, συμβαίνει και με θωρακίζει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Πάντως ανώνυμε είδες ότι το σχόλιο σου δημοσιεύτηκε. Δεν νομίζεις ότι όταν κάνεις τέτοιου είδος σχολιασμό θα πρέπει να έχεις το θάρος να λες το όνομα σου; Οχι ότι θα σε εκδικηθεί κάποιος, άλλωστε δεν αξίζει τον κόπο.
    Μάλλον δεν έχεις το θάρος να στηρίξεις τη γνώμη σου. Το σταματάω εδώ και δε θα ασχοληθώ άλλο με αυτό το θέμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή