Νίκο, αισθάνομαι πολύ συχνά να ζυγίζομαι μεταξύ ε/μ και α/μ όταν είναι να αποφασίσω γιά μιά φωτογραφία. Γιά κάποιες φωτογραφίες η επιλογή είναι πολύ εύκολη αλλά γιά κάποιες άλλες είναι σπαζοκεφαλιά. Για αυτή με το καράβι και τον καπνό που ανέβασα, θεώρησα αυτονόητη την επιλογή α/μ όπως και γιά κάποιες προηγούμενες από το παζάρι στο Μαρούσι. Αυτή με τα σύννεφα με παίδεψε αρκετά διότι η ε/μ είχε καταπληκτικό ουρανό εγώ όμως, ήθελα να δείξω τη μουντή και βαρυά εκδοχή, σαφώς επηρρεασμένος από τα πολιτικά τεκταινόμενα που σχόλια γι' αυτά, είχαν προηγηθεί ! Έχω πάντα στο μυαλό μου τα λόγια και τα έργα φίλων που εκτιμώ τη γνώμη τους όπως είναι ο Novus, ο Παύλος, ο Γιόννεκ, o Νικηφόρος και ο Anef. Όλοι αυτοί λοιπόν, με βοήθησαν πολύ να δω ότι η χρωματιστή φωτογραφία είναι εξαιρετικά δύσκολη και πρέπει να υπάρχει πολύ καλή διαχείρηση της χρωματικής πληροφορίας διαφορετικά, είναι αναπιθύμητη χρωματική παρεμβολή και χρωματικά σκουπίδια. Μου έρχονται στο μυαλό οι φωτογραφίες του Γιόννεκ από την Ινδία σαν ιδανικό παράδειγμα επιλογής μεταξύ α/μ και ε/μ λήψης ! Τι να πω γι' αυτό το παιδί !!! Πήγε σε ένα μέρος που το χρώμα είναι κυρίαρχο και μας έφερε εκπληκτικές ε/μ αλλά και α/μ φωτογραφίες ! Δύσκολα πράγματα ! :) Όμως, μιά χαρά τα βρίσκω όλα αυτά ! Το παλεύουμε, μας ξαφεύγει, το πλησιάζουμε κάποτε, μας ξαναξεφεύγει... Τι να κάνουμε... Ως γνωστόν η ζωή είναι αγγούρι ! :)
Η τρίτη στη σειρά είναι πολύ καλή φωτογραφία και το χρώμα της πάει τέλεια. Το α/μ έχει τη γοητεία του, δεν το αμφισβητώ, αλλά η ζωή έχει χρώμα. Πρέπει να έχουμε ισσοροπία μεταξύ ε/μ και α/μ.
Πολύ καλές όλες οι φωτό σου, θα δώσω όμως ένα σύν στην τελευταία της σειράς. Νωχελική, και ταυτόχρονα μυστηριακή, με αγγίζει προσωπικά, γιατί βλέπω μέσα τον εαυτό μου, να κάθεται και να κοιτά τα σύννεφα να τρέχουν, κάτι που κάνω συχνά, νοιώθοντας μιά στιγμιαία ανατριχίλα, ένα αδιόρατο φόβο, και απολαμβάνω το απέραντο μεγαλείο που προσφέρει η μητερα φύση, με τις πανέμορφες εικόνες που δημιουργεί, και που εσύ εδώ πολύ καλά κατέγραψες... Παναγιώτης
πολυ ομορφες , εχουν μια μαγικη ατμοσφαιρα αλων εποχων.
ΑπάντησηΔιαγραφήστο dpgr μελος (argos).
καλως σε βρισκω στα μπλογκ
Σ' ευχαριστώ photonio.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς όρισες !
Η 2η μ' αρέσει Μιχάλη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως απέχουν πολύ από την γοητεία της προηγούμενης α/μ.
Νίκο, αισθάνομαι πολύ συχνά να ζυγίζομαι μεταξύ ε/μ και α/μ όταν είναι να αποφασίσω γιά μιά φωτογραφία. Γιά κάποιες φωτογραφίες η επιλογή είναι πολύ εύκολη αλλά γιά κάποιες άλλες είναι σπαζοκεφαλιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια αυτή με το καράβι και τον καπνό που ανέβασα, θεώρησα αυτονόητη την επιλογή α/μ όπως και γιά κάποιες προηγούμενες από το παζάρι στο Μαρούσι. Αυτή με τα σύννεφα με παίδεψε αρκετά διότι η ε/μ είχε καταπληκτικό ουρανό εγώ όμως, ήθελα να δείξω τη μουντή και βαρυά εκδοχή, σαφώς επηρρεασμένος από τα πολιτικά τεκταινόμενα που σχόλια γι' αυτά, είχαν προηγηθεί !
Έχω πάντα στο μυαλό μου τα λόγια και τα έργα φίλων που εκτιμώ τη γνώμη τους όπως είναι ο Novus, ο Παύλος, ο Γιόννεκ, o Νικηφόρος και ο Anef.
Όλοι αυτοί λοιπόν, με βοήθησαν πολύ να δω ότι η χρωματιστή φωτογραφία είναι εξαιρετικά δύσκολη και πρέπει να υπάρχει πολύ καλή διαχείρηση της χρωματικής πληροφορίας διαφορετικά, είναι αναπιθύμητη χρωματική παρεμβολή και χρωματικά σκουπίδια.
Μου έρχονται στο μυαλό οι φωτογραφίες του Γιόννεκ από την Ινδία σαν ιδανικό παράδειγμα επιλογής μεταξύ α/μ και ε/μ λήψης !
Τι να πω γι' αυτό το παιδί !!!
Πήγε σε ένα μέρος που το χρώμα είναι κυρίαρχο και μας έφερε εκπληκτικές ε/μ αλλά και α/μ φωτογραφίες !
Δύσκολα πράγματα ! :)
Όμως, μιά χαρά τα βρίσκω όλα αυτά !
Το παλεύουμε, μας ξαφεύγει, το πλησιάζουμε κάποτε, μας ξαναξεφεύγει... Τι να κάνουμε... Ως γνωστόν η ζωή είναι αγγούρι ! :)
Η τρίτη στη σειρά είναι πολύ καλή φωτογραφία και το χρώμα της πάει τέλεια. Το α/μ έχει τη γοητεία του, δεν το αμφισβητώ, αλλά η ζωή έχει χρώμα. Πρέπει να έχουμε ισσοροπία μεταξύ ε/μ και α/μ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλές όλες οι φωτό σου, θα δώσω όμως ένα σύν στην τελευταία της σειράς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝωχελική, και ταυτόχρονα μυστηριακή, με αγγίζει προσωπικά, γιατί βλέπω μέσα τον εαυτό μου, να κάθεται και να κοιτά τα σύννεφα να τρέχουν, κάτι που κάνω συχνά, νοιώθοντας μιά στιγμιαία ανατριχίλα, ένα αδιόρατο φόβο, και απολαμβάνω το απέραντο μεγαλείο που προσφέρει η μητερα φύση, με τις πανέμορφες εικόνες που δημιουργεί, και που εσύ εδώ πολύ καλά κατέγραψες...
Παναγιώτης
Βλέπω ότι αυτές οι φωτογραφίες δεν υπάρχουν στο DPGR. Γιατί δεν τις ανεβάζεις; Θα μπορούσαν να γίνουν άνετα αλμπουμ της εβδομάδας.
ΑπάντησηΔιαγραφήpolu omorfes!! mpravo! maria-fay-sofia
ΑπάντησηΔιαγραφή