Με αφορμή ένα απόσπασμα του Παύλου

Είχαμε μιά ενδιαφέρουσα συζήτηση στο blog του Παύλου ο οποίος μεταξύ άλλων είπε:

"......Αυτό ακριβώς πιστεύω πως ήταν ανέκαθεν το κύριο πρόβλημα της Αριστεράς στην Ελλάδα, πως δηλαδή ποτέ δεν πίστεψε στ΄αλήθεια πως μπορεί κάποτε να βρεθεί στην εξουσία. Και ίσως (και) γι΄αυτό δεν μπόρεσε ποτέ να πάρει μαζί της ένα ποσοστό που στην καλύτερη των περιπτώσεων (και αθροιστικά), να ξεπεράσει το 10-12%. Μη αποβλέποντας συνεπώς ποτέ σε κάτι τέτοιο, δεν κατάφερε να αναπτύξει και μηχανισμούς που αναπτύσσει κάθε κόμμα που αποβλέπει στην εξουσία, μηχανισμούς που θα της επέτρεπαν να παίξει με τους όρους της και όχι να σύρεται άλλοτε ως φτωχός συγγενής ή και παρελκόμενο και άλλοτε ως πρόβατο γιά σφαγή."

 Όλη η συζήτηση εδώ: http://kazandpgr.blogspot.com/2009/08/azan-dp.html#comments

Άκουγα σήμερα στο ραδιόφωνο το τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου που στο ρεφρέν του λέει:

"...χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία,

 εγώ κρατάω την ουσία κι' ονειρεύομαι.

 Παίρνω την κιθάρα μου και τραγουδάω,

 σας αγαπάω μα δεν παντρεύομαι..."

και αναρωτιέμαι: Δεν είναι στην πράξη, η τραγουδιστική έκφραση όσων λέει ο Παύλος παραπάνω; Κατά τη γνώμη μου, απολύτως.

 Αν δεν κατορθώσουν οι λεγόμενοι προοδευτικοί και αριστεροί να ξεπεράσουν το σύνδρομο του αποκλειστικά καταγγελτικού λόγου και αν λένε μονίμως "χαιρετίσματα στην εξουσία", θα μετατραπούν (αν δεν έχει γίνει ήδη) σε γραφικούς φωνακλάδες.
Αναζητούνται λοιπόν νέα πρότυπα. Αναζητούνται νέα τραγούδια, νέα άρθρα, νέα, νέα, νέα...... Δεν μπορεί πια να ερμηνευτεί, να εκφραστεί και να καθοδηγηθεί ο νέος κόσμος της πληροφορίας και της ταχύτητας με πεπερασμένες ιδέες και πρότυπα. Χρειαζόμαστε την Πνευματική Ηγεσία του τόπου. Που είσαστε ρε παιδιά; Θα βάλετε ένα χεράκι;